آیا عافیت در بی خبری است؟
بدون شک پاسخگویی در یک مجموعه از بالاترین سطح آن آغاز و تا پائین ترین سطوح را در بر می گیرد! متاسفانه این روزها در ورزش کشور کسی پاسخگو نیست! نه رئیس هیات استانی خودش را ملزم به پاسخگویی می داند و نه رئیس فدراسیون هایی که شکل گرفته اند تا پاسخگوی مردم باشند. کمی بالاتر در ادارات کل ورزش و جوانان نیز چنین حالتی حکمفرماست و در وزارتخانه ورزش و جوانان هم که با توجه به ذات کاری آنها، کلا دیگر نیازی به پاسخگویی احساس نمی شود! در فاصله یک روز مانده به مجمع انتخاباتی فدراسیون دوومیدانی و سه روز مانده به مجمع انتخاباتی فدراسیون تنیس هنوز اسامی تائید صلاحیت شدگان اعلام نشده و مشخص نیست که کاندیداها چگونه و بر اساس چه موضوعی باید فردا و فرداها در مجامع انتخاباتی شرکت کنند. در وزارت ورزش و جوانان تشکیلاتی بنام امور مجامع بر اساس گفته مدیرانش اساسآ خود را در مقام پاسخگویی ندانسته و همه چیز را بر گردن معاونت ورزش قهرمانی می اندازند تا بنوعی مسئله را از سر خود باز کرده باشند! دسترسی به معاونت وزیر هم که طبیعی است سخت باشد و آقای وزیر هم که دیگر مشخص است که علیرغم کارهای بسیاری که دارد، پاسخگویی باید از اولویت های دسته چندم ایشان باشد. وقتی فدراسیونی مسابقات باصطلاح بین المللی برگزار می کند و از شرکت کنندگانش ورودیه یورویی دریافت می کند و رئیس آن فدراسیون خودش را ملزم به پاسخگویی نمی داند، دیگر نباید چندان از این سیستم معیوب ایراد گرفت، چرا که یک مدیر مجموعه پاسخگو، زیر مجموعه ای پاسخگو را بوجود می آورد، واقعیتی که متاسفانه الان مدتهاست که ورزش کشور از آن فاصله گرفته است. یاد قدیم ها بخیر! یعنی همان روزهایی که نشریات کاغذی بروبیآیی داشتند و ابتدای صبح سر دکه های روزنامه فروشی غوغایی از تیتر خوان هایی بود که بدنبال خواندن خبرهای مفتی از هم پیشی می گرفتند و امروز هم با ورود تکنولوژی چنین وضعیتی برای خبرگزاری ها و پایگاه های خبری بوجود آمده است. رسانه هایی که مشتری خواننده مسئول ورزش بسیار دارند، مشتریانی که برای اطلاعات ندادن فقط دوست دارند که مصرف کننده باشند، که واقعا جای تاسف بسیار دارد!
