اولويت هاي وزير آينده ( ٧ )

لزوم يك تعيين كننده  در ورزش
هادی رضایی

من معتقدم که یک نفر در ورزش کشور ما تعیین کننده نیست که با جا به جایی او شاهد تحول اساسی و مورد نظر باشیم. باید سیاست و به گفته ای “استراتژی” ورزش ما مشخص شود تا شاهد رشد لازم شویم. وقتی شاهد سیاست گذاری مشخص شدیم حتی اگر صد درصدی هم نباشد و سیاست متوسط اما اجرا شدنی باشد بهتر از تغییرات فردی جواب خواهد داد.
نباید ما به شکل سینوسی به دنبال بهبود اوضاع ورزش باشیم. آنچه در کشورهای پیشرفته در ورزش به چشم می آید وجود یک برنامه است. برنامه ای که اگر برخی مدیرانش رفتند کسانی جانشین می شوند که سابقه کار در همان برنامه را دارند و کاملا به زوایای کار هم اشراف وجود دارد. به این شکل است که پیشرفت هم حاصل می شود. کار طبق برنامه ادامه پیدا می کند و بازگشت به عقب وجود ندارد. این روش کارساز ” سیستم” های موفق در ورزش جهان است.
وقتی مدیری بازنشسته می شود تمام تجربیات خود را به کسی که با او کار کرده است منتقل می کند. آیا ما چنین شرایطی را در ورزش کشورمان داریم؟ ما گاهی شاهدیم که افرادی خارج از محیط ورزش وارد چرخه مدیریت می شوند آیا می توان به آنها امیدوار بود و یا تجربیات کسب شده را به او منتقل کرد؟ تعویض مدیریت بنا به سلیقه شخصی لطمه زیادی به ورزش ما زده است. نگاهی به چرخه مدیریت های ورزشی گواه این است که از بخش های مختلف ما مدیرانی آورده ایم که آشنا با مبانی ورزش هم نبوده اند.
جالب این که این افراد آمدند و کسب تجربه کردند و بعد از آن رفتند. به عبارتی ما دائما در حال کسب تجربه هستیم. این کار اگر ضربه هم نزند کار را به شدت دچار وقفه می کند. ما دو رویداد مهم پیش رو داریم. مدیران قبلی بعد از سه سال کار می روند. آیا افراد تازه می توانند تغییری ایجاد کنند. متاسفانه ما غالبا در موضوع تغییرات دچار خسارت شده ایم. بحث دادن شوک در میان نیست. ما در کوران یک مسابقه نیستیم که با شوک به تیم کار را بهبود ببخشیم. ما با جریانی به نام برنامه مواجه هستیم که آن را دچار تغییر می کنیم. مدیر تازه جوابگوی نتایج است؟ مدیر قبلی پاسخگو خواهد شد؟ گاهی اوقات از اتفاقات رخ داده گیج می شویم و واقعا نمی دانیم در این باره چه بگوییم. باید روزی بدانیم که با خودمان چند چند هستیم.