جواني علم روابط عمومی!

جهت حضور در دومین همایش سرآمدان دانشجوی روابط عمومی مرکزعلمی، کاربردی فرهنگ و هنر واحد 46 تهران باید حقیقتی را بازگو نمایم و آن حقیقت اینکه، در آن مراسم، به مواردی اشاره شد که شاید سالهاست که دیگر رنگ باخته است. بدون شک آنچه را که باید به عنوان مهمترین رمز موفقیت روابط عمومی ها دانست، شناختن جامعه ای است که محل فعالیت و تلاش این حوزه کاری است، که متاسفانه بدست فراموشی سپرده شده بود، که توسط اساتید گرانقدر حاضر در مراسم بدرستی به آنها اشاره شد. نظر به اینکه چند سالی از فعالیت ورزشی ام در حوزه روابط عمومی و روابط بین الملل فدراسیون ژیمناستیک سپری شده، نیاز می بینم که اشاره ای به تاریخچه روابط عمومی در ایران داشته باشم. باید پذیرفت که انسانها بیشتر عمرشان را در گروه، زندگی می کنند! و هر قدر آگاهی انسان از خود و محیطی که در آن زندگی می کند بیشتر باشد، بهره یابی از امکانات بالقوه و بالفعل طبیعت و جامعه آسانتر و بدون ستیز و تنش صورت می پذیرد. آموزش روابط عمومی بعنوان یک رشته مهم و تاثیرگزار دانشگاهی قدمت زیادی در جهان ندارد. بررسی ها نشان می دهند که نخستین تشکل آموزش فنون روابط عمومی تحت عنوان دوره آموزشی تبلیغات در سال 1920 به صورت پاره وقت در دانشگاه ایلی نویز آمریکا و بوسیله ” جوزف رایت ” و در سال 1922 در دانشگاه ایندیانا و بوسیله ” فرانک الیوت ” شکل گرفت. آموزش منظم و دانشگاهی روابط عمومی در ایران از سال 1346 آغاز و تا سال 1357 ادامه داشت، اما بعدها بدلیل عملکرد نادرست روابط عمومی ها، پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران این رشته از برنامه آموزش عالی حذف، اما دوباره از سال 1369 به عنوان شاخه ای از علوم ارتباطات اجتماعی برقرار شد. بنابر این با توجه به جوان بودن این رشته تحصیلی در جهان و بویژه در ایران، بطور طبیعی یکی از مشکلات موجود فقدان یا کمبود منابع کافی و کتاب های درسی مناسب در آموزش روابط عمومی است، که امید است هر ساله به این منابع، دسترسی کافی داشته و شاهد برپایی و برگزاری کلاس های آموزشی و تخصصی، در این حوزه باشیم.