روشنگری در خصوص سیستم مدیریتی حاکم بر کمیته ملی المپیک!
پرونده ششمین دوره بازی های همبستگی کشورهای اسلامی با قهرمانی ترکیه بسته شد. ازبکستان درجای دوم ایستاد و ایران عنوان سومی رقابت ها را به خود اختصاص داد. کاروان ورزشی کشورمان در پنجمین دوره مسابقات نیز که به میزبانی کشور ترکیه و در شهر قونیه برگزار شد همین جایگاه را پیدا کرده بود با این تفاوت که بانوان ورزشکار کشورمان در قونیه ۲۷ درصد از مدال ها را به خود اختصاص داده بودند اما در دوره اخیر که به میزبانی عربستان برگزار شد با رشد قابل توجه، نزدیک به ۴۰ درصد از مجموع مدال ها را به دست آوردند. کسب ۱۰ طلا از مجموع ۲۹ طلای کسب شده کاروان، نشانه دیگری از اقتدار بانوان در ششمین دوره بازی های کشورهای اسلامی بود. بی گمان ورزشکاران کشورمان در این میدان هر آنچه در چنته داشتند بر طبق اخلاص نهادند و باید قدردان تلاش های آنان شد با این اوصاف و علی رغم اینکه حدود نفرات کاروان ورزشی ما و ازبک ها نزدیک به هم بود اما نهایتا آنها توانستند جایگاه نایب قهرمانی دوره قبل خود را تثبیت کنند. این در حالی است که اولا اغلب رشته های مدال آور ما از جمله کشتی آزاد و فرنگی، ووشو، وزنه برداری، کاراته، والیبال و تکواندو امکان حضور در این مسابقات را داشتند ثانیا این تیم ها خصوصا کشتی گیران با جمعی از نفرات اصلی و عنواندار خود عازم عربستان شده بودند. بنابراین و با توجه به اینکه بانوان ورزشکار نقش مهمی در کسب مدال ها داشتند انتظار اینکه کاروان ورزشی ما بتواند جایگاه دوم جدول رده بندی را به خود اختصاص داده و یا حتی با ترکیه صدرنشین رقابت نزدیک داشته باشد تعجب برانگیز نبود.
مسئولین کمیته ملی المپیک در بیانیه ای که پس از پایان مسابقات صادر کردند تلاش کردند به نحوی از انحا ضمن رضایتبخش توصیف کردن نتایج مسابقات، این امر را ناشی از مدیریت علمی خود و فدراسیون ها توصیف و اظهار امیدواری کردند این موفقیت در رویدادهای آینده از جمله بازی های آسیایی ۲۰۲۶ و المپیک ۲۰۲۸ نیز تداوم داشته باشد. بدیهی است ما نیز امیدواریم ورزش کشورمان در رویدادهای ذکر شده آینده بتواند به موفقیت های شگرف دست پیدا کند اما باور نداریم با تکیه بر نتایج مسابقات همبستگی و سطح کیفی این رویداد بتوان موفقیت در بازی های آسیایی و یا المپیک آینده را تضمین کرد. از سوی دیگر و در مقایسه، گویا عزیزان مسئول ورزش توجه ندارند تعداد مدال های طلای دوره اخیر مسابقات همبستگی نسبت به سه دوره قبل کاهش داشته است و اگر قرار به مقایسه باشد باید از همین منظر نسبت به نتایج آینده دو رویداد مهم مورد اشاره بیمناک بود.
واقعیت این است که سیستم مدیریتی حاکم بر کمیته ملی المپیک در مقام یکی از دو نهاد اصلی مدیریتی و تصمیم گیر ورزش کشور همواره در سایه امن قرار داشته و معمولا در شکست های ورزشی توپ را به زمین وزارت ورزش و فدراسیون ها می اندازند. این بزرگواران معمولا خود را در قبال هر گونه کم کاری و ضعف مبرا جلوه داده اما موفقیت ها را حاصل تلاش و هدایت خود عنوان می کنند . اکنون شاید زمان آن فرا رسیده باشد تا مسئولین این نهاد نیز تنها وظیفه پرداخت بودجه به فدراسیون ها، تقبل هزینه اردوها و اعزام ورزشکاران به بازی ها را بر عهده نگیرند بلکه همانطور که در مواقع لازم خود را متولی ورزش در مجامع بین المللی می دانند، در قبال نتایج ورزش، عملکرد فدراسیون ها حواشی به وجود آمده و دیگر مسائل مربوطه پاسخگو باشند
