شجاعت بخشی از فوتبال است

مسابقات فوتبال چهارجانبه در شهر العین امارات با قهرمانی تیم ازبکستان به پایان رسید و تیم کشورمان عنوان نایب قهرمانی را بدست آورد. این دومین شکست ملی پوشان کشورمان از تیم دگرگون شده ازبکستان، در کمتر از شش ماه بود که خود جای تامل بسیار دارد. اعتقادمان این است که حضور در جام جهانی مهم و خوب است، اما مهم تر و خوب تر چگونگی حضور در این عرصه جهانی و مهمِ ورزش می باشد. رقابتهای چهارحانبه امارات اگر چه برای کسب آمادگی بیشتر تیم ملی کشورمان بمنظور حضور در جام جهانی ۲٠۲۶ بود، اما چند نکته را باید مد نظر داشت. در خصوص بحث فنی تیم فوتبال کشورمان، فقط به یک نکته اشاره می کنم که در وقت های قانونی دو بازی موفق به گل زنی نشدیم! حتی حدود ۲٠ دقیقه مقابل ازبکستان ده نفره هم نتوانستیم به گل دست یابیم که جای تحلیل فراوان دارد. اما نکته مهم و قابل توجه را باید از صحبت های مهدی طارمی کاپیتان تیم ملی کشورمان تفسیر کرد. آنجا که بعد از بازی پایانی و شکست در ضربات پنالتی مقابل ازبکستان به نکته ای اشاره کرد که شاید زمان برای برطرف کردن آن دیر باشد.
طارمی در بخشی از مصاحبه خود با انتقاد از برخی بازیکنان که از پنالتی زدن مقابل ازبکستان خودداری کردند، تصریح کرد: بازیکنی که نخواهد جلوی ازبکستان پنالتی بزند، آیا در جام جهانی و جلوی تیم‌های بزرگ‌تر می‌تواند به ما کمک کند؟ وقتی ده نفر ایستاده ایم و کسی هم پنالتی نمی‌زند! چه باید گفت؟ ذهنیت بازیکن ما طوری است که در آن شرایط مقابل ازبکستان نمی‌خواهد پنالتی بزند. این حرف کاپیتان تیم ملی کشورمان یعنی اینکه بازیکنان ما هنوز به آمادگی حداقلی روحی، روانی و ذهنی حضور در جام جهانی نرسیده اند. فوتبال صرفاً تکنیک و تاکتیک نیست و بخش مهم آن کارهای روانشناسی و آمادگی ذهنی بازیکنان است. اینکه از میان ده بازیکن، پنج نفر آماده زدن پنالتی نیستند یعنی چه؟ مگر در مسابقه پایانی جام جهانی هستید که به خودتان چنین جسارتی را نمی دهید؟ که البته آنجا هم باید جسارتش را داشته باشید. اصولا پنالتی زنان را سرمربی با مشورت دستیاران خود انتخاب می کند، چرا بازیکن باید از این انتخاب سرباز زند؟ و یا کاپیتان تیم پنالتی زن را تغییر دهد؟! وجود یک روانشناس متخصص ورزشی در کنار تیم موضوع مهم و قابل توجهی است تا بازیکنان را در شرایط روحی و روانی آماده مسابقات کند. اگر این فاکتور مهم اتفاق نیافتد، بازیکن ما چطور می تواند در ورزشگاه مملو از تماشاگر و تیمهای صاحب نام وارد زمین چمن شود. یاد خاطره ای از مرحوم علی انصاریان افتادم که در مصاحبه ای گفت: آن سالی که از پرسپولیس به استقلال رفتم، اصلاً فکر جو ورزشگاه را نکرده بودم و در بازی رفت مقابل پرسپولیس وقتی می خواستم از پله ها بالا بیآیم، پاهایم حرکت نمی کرد و به همین دلیل هم دستم را به نرده ها گرفتم و به زور خودم را به بالا کشاندم!! این حکایت کسی است که چندین سال در تیم پرسپولیس بازی کرده بود و تجربه جو دربی را هم داشت، اما وقتی به تیم رقیب رفت موضوع فرق می کرد. حالا این مثال کوچک را بگذاریم کنار بازیکنان تیم ملی کشور که باید در عرصه جام جهانی حضور پیدا کنند. اگر چه خیلی از بازیکنان ما مانند بیرانوند، خلیل زاده، کنعانی، طارمی، عزت الهی و.. تجربه حضور در جام جهانی را دارند اما اتفاقات بازی با ازبکستان زنگ خطری جدی برای تیم ملی فوتبال کشورمان بود که به صدا درآمد.
آقای قلعه نویی و دستیاران محترم شان توجه داشته باشند، وقتی کسی لباس تیم ملی را به تن می کند، یعنی باید فاکتورهای لازم فنی، تاکتیکی، روحی و روانی رو پشت سر گذاشته باشد. پس تا دیرتر نشده فکری بکنید که جام جهانی جای ترسوها نیست. البته صحبت های مهدی طارمی بخش های دیگری هم داشت که فعلاً به آن نمی پردازیم اما انتطارمی رود که مسئولان فدراسیون به آن ورود کنند.
حسن علیرضایی