صعود به جام جهانی گول مان نزند!
تیم ملی فوتبال ایران سومین تیم صعود کننده به جام جهانی لقب گرفت، تا رئیس FIFA و رییس AFC هم پیام تبریک بدهند و بازیکنان تیم ملی نیز با استوری های زیبا به خودشان تبریک بگویند. به فدراسیون فوتبال خد اقوت می گوییم که همه امکانات را فراهم کرد تا امیر قلعه نویی با فراغ خاطر تیم ملی را بسوی جام جهانی هدایت کند. اگر چه برخی دوست دارند القا کنند که تیم ملی برای نخستین بار پس از انقلاب با مربی ایرانی به جام جهانی رفته، ولی بی انصافی است اگر از محمد مایلی کهن و کادر همراه او در راه صعود به حام جهانی فرانسه عبور کنیم و یا صعود به جام جهانی آلمان را با آن نظم و برنامه دوره ریاست محمد دادکان نادیده بگیریم. اصلا ظرف زمانی و مکانی صعود ۹۸ فرانسه با ۲۰۲۶ آمریکا قابل مقایسه نیست. شما شور و نشاط ایرانیان بعد از حماسه ملبورن را هرگز نمی توانید با ادوار قبل و بعد مقایسه کنید و برخلاف امیر قلعه نویی که صعود به جام جهانی را تقدیم دوستانش کرد، بازیکنان در ملبورن آن حماسه را مدیون دعای مردم دانستند و آن را تقدیم همان مردم کردند. آن موقع ۲۴ تیم صعود مي کردند و الان ۴۸ تیم! یعنی آن موقع آسیا ۳ نماینده ونصفی داشت الان ۸ تیم مستقیم و یک تیم هم با پلی اف صعود می کنند. بنابراین تمام تیم های سید ۱ و ۲ آسیا شانس صعود دارند. با ارج نهادن به کار قلعه نویی و بازیکنان عرض می کنیم که تیم ملی ایران اگر صعود نمی کرد، هنر بود و الان هم، نبايد خیلی در باد این صعود بخوابیم. الان به این فکر کنیم که بیش از ۴۰ درصد اسکلت تیم ملی در ۳ جام جهانی حضور داشته اند و میانگین سنی تیم ملی بین ۳۱ سال است. فدراسيون فوتبال باید به ۴ سال بعد فکر کند که با بازنشستگی اغلب ملی پوشان فعلی با کدام سرمایه های فنی، بايد تیم ملی را تشکیل دهیم. الان هم بازیکنانی برای ما بازی را در می آورند که زیر نظر مربیان بزرگ دنیا کار کرده اند و حساب کنید که سردار و طارمی آخرین نسلی هستند که به سطح اول فوتبال اروپا رفتند و اکنون قطر و امارات هم بازیکنان ایرانی را نمی خواهند. به فدراسیون فوتبال پیشنهاد می کنیم روی فوتبال پایه در باشگاه‌ها خیلی جدی تر کار کند و بساط این دلال بازی‌ها، دکان هایی به اسم آکادمی و ویژن را جمع کند تا هر کلید ساز و باطری ساز و بساز و بفروشی مدیریت آکادمی های باشگاه‌های بزرگ را در دست نگیرد. فوتبال ما از وضعیت نارنجی به قرمز رسیده و اگر این آژیر خطر را جدی نگیریم و عاشقان و مربیان سازنده را با قراردادهای مناسب به کار نگیریم، چه بسا دور بعد به جمع ۴۸ تیم جام جهانی هم نرسیم. آقای تاج که به قول خودش ۴ دهه است در فوتبال مدیریت می کتد و ۲۰ سال است كه نایب رئیس و رییس فدراسیون بوده همت کند و یک یادگاری از خودش در این ۴ سال باقیمانده برجای بگذارد و گرنه فاجعه زمین بایر و خشک فوتبال همچنان خشک تر خواهد شد.
