فوتبال ایران بهيچوجه فقیر نیست

انگار ضد ضربه شده ایم. انگار تیکه های آبدار تلویزیون های عربی برایمان عادی شده است! جواب متلک پرانی گزارشگر سعودی را شبکه تلویزیونی امارات می‌دهد که اینقدر ایران را بخاطر زمین های چمن تحقیر نکنید، ایرانی ها زمانی سه بار پشت سر هم قهرمان آسیا شدند که تیم‌های ما ( کشورهای عربی و البته سعودی ها ) به دور نهایی جام ملت ها نمی رسیدند. ایران زمانی به جام جهانی رفت که با تیم دوم خودش در برابر عربستان در مقدماتی جام جهانی بازی می کرد و از آسیا یک تیم صعود می کرد. ولی اینها برای گذشته است. سه شنبه شب که استقلال در عربستان سه گل از الهلال خورد تا الهلال با طنزی تلخ بگوید ما به بازیکنانی مثل نیمار استراحت دادیم! وقتی پرسپولیس در امارات میزبان النصر می شود و سپاهان در ازبکستان و زمانی که پایتخت بزرگترین کشور خاورمیانه و کشوری که تیم ملی اش مدام جزو سردمداران آسیاست فاقد یک زمین چمن مناسب است انتظار فرش قرمز نداشته باشیم. خداوکیلی چند دوره است که بازیکنان و داوران و مربیان ایرانی در لیست برترین های آسیا نیستند در حالیکه در دهه ۷۰ و ۸۰ دایی، خداداد و مهدوی کیا و … آقای فوتبال آسیا بودند و در دنیا از اعتبار فوتبال آسیا دفاع می کردند.
اما امروز به کجا رسیده ایم!اصلا چه شد که به اینجا رسیده ایم. تازه در فرصت سوزی هم بد طولایی داریم.
بهترین داور آسیا و یکی از بهترین های جهان را جناب پروفسور! خداداد افشاریان از لیست خارج می کند تا احتمالا پسرش را که صغر سن درست! گرفته را جایگزین او کند ولی آسیا مدیرانی عاقل تر از افشاریان دارد و البته علیرضا فغانی از سوی استرالیا به جام جهانی و جام ملت ها معرفی می شود و حالا هم داوران ما از لیست آسیا هم حذف می شوند. سه شنبه شب که گزارشگر ما از خودنمایی یک بازیکن جوان استقلال مقابل نیمار با طنز سخن می گفت که زبیر با درگیری با نیمار می خواهد خودش را در قاب تصویر عکاسان قرار دهد‌چقدر عذاب کشیدیم. آیا ما نمی توانیم ۵ تا و ۱۰ تا ورزشگاه خوب بسازیم؟ نمی توانیم آزادی را برسانیم . تختی را و شیرودی را برسانیم. چرا می توانیم. پولش را هم خیلی بهتر از عربها داریم ولی مدیریت هزینه نداریم. مثالی زدم اگرچه شاید مرتبط نباشد ولی با پولی که در ماجرای دبش سوخت و می گویند هنوز هم برنگشته چند تا استادیوم می توانیم بسازیم . ما نیازی به خرید نیمار و رونالدو نداریم چون معدن استعدادیم ولی بلد نیستیم کجا هزینه کنیم که در هر فصل هر باشگاه چند ستاره جوان از پایه های خود به لیگ برتر معرفی کند.
آکادمی های ذوب آهن، فولاد، سپاهان، و‌ اخیرا پرسپولیس تا حدودی به این مسیر وارد شده اند اما سری به فوتبال پایه ها بزنید. هفته ای نیست که چاقو کشی و قداره بندی و درگیری نباشد. حتما ملاحظه کردید که در یکی از دیدارهای امیدها چه صحنه های زشت و وحشتناکی رخ داد .
حتما فوتبال تهران را رصد می کنید. ما فکر کردیم شیرازی و خانواده اش بروند و یک فوتبالی مثل ماجدی بیاید روزنه های امید باز می شود اما آقای ماجدی! آیا خبر دارید در فوتبال پایه و‌مسابقات پایه ها چه انفاقات وحشتناکی رخ می دهد؟ البته اوضاع سایر استانها هم کم از تهران نیست ولی تهران چشمه جوشان استعداد از همه اقوام و همه جوانان مستعد است و نباید اوضاعش این یاشد.
آقای ماجدی خرید و فروش تیم ها و امتیازها و کارت های زرد و قرمز و … خیلی تکان دهنده است. خلاصه ویترین فوتبال پر مابه و مستعد ایران را بدجوری زشت و تیره و تار و کدر کرده اند …
ما کشوری ثروتمند هستیم و فوتبال ما دارای استعدادهای خدادادیی بسیار! فقط عشق می خواهد و دلسوزی. همه چسبیده ایم به یک مهره سوخته مربوط به دهه ۷۰ که تا اداره کند و یکی دوتا بلوف بزند تمام دوربین ها را مسخر خود می کتد یا همه زور خود را گذاشته آبم بابت داورانی که با وجود « وار » هم سوتی می دهند. ریشه را درست کنیم بقیه خودش درست می شود