هورا؛ به خط پایان رسیدیم!

هورا ؛ به خط پایان رسیدیم ! #سیدرضا فیض آبادی. تنها نماینده ایران در ماده دوچرخه سواری جاده پس از ۱۲ سال توانست خودش را به خط پایان المپیگ برساند و طلسم ۱۲ ساله را بشکند .خسته نباشند …می‌دانید چرا اینقدر ذوق زده ایم ؟ بخاطر اینکه در ادوار گذشته یکبار دوچرخه سوار ما جاده رو اشتباهی رفته بود و سر از رشته کوههای آلپ در آورد ! یکبار طرف تو مسیر یک چشمه خوش آب و هوا می بینه و ترمز میزنه و آبی به سر و صورت زد و نهایتا پلیس با یدک کش بردش هتل! خلاصه هر بار یک اتفاق جالبی افتاد تا اینکه این یکی درسته نفر آخر شد ولی دمش گرم که اراده نشان داد و به خط پایان رسید…خدا وکیلی با وجود این همه استعداد نباید براحوال این ورزش زار زد ؟ مگر زنده یاد باغبانباشی چه گونه استعدادش کشف شد و ۷۰ سال قبل قهرمان بلامنازع دوهای استقامت آسیا شد آنهم بدون کفش و هتل و این همه تشویق و ترغیب ؟ او یک شب از پادگان مشهد جیم می زند و پیاده جوری به یکی از شهرهای اطراف می‌رود و فرداشب بر می گردد که الان با ماشین نمی توان به این سادگی مسیر فوق را پیمود . فرمانده پادگان وقتی متوجه نبوغ باغبانباشی می شود اورا به تربیت بدنی معرفی می کند و می شود علی باغبانباشی که برخی رکوردهایش هنوزم پابرجاست. برای ورزش های انفرادی به خصوص دوومیدانی- دوچرخه سواری – وزنه برداری و نظیر آن که نیاز به ابزاری پیچیده ندارد – تعدادی متخصص دلسوز و کاربلد را به روستاها- و به میان عشایر بفرستید و بر اساس معیارهای انتخاب در هر رشته، در همان محل روستا یک تست هایی از نوجوانان دختر و پسر بگیرید ، یک پنجاهم بودجه ای که برای همین ورزشکارانی که در مرحله اول حذف شدند را به نوجوانان مستعد نقاط مختلف کشور و افراد استعدادیاب که دلسوزانه فعالیت می‌کنند اختصاص دهید تا از بین آنها قهرمانان المپیک سر برآورند. چوپانی که چوبدستی خودش را ۷۰ متر جلوتر پرتاب می کند – دختر سوارکاری که بدون زین سوار بر اسب شجاعانه می تازد – نوجوانانی که از قله های سخت و یخزده ییلاق و قشلاق می کنند – خردسالانی که مسیر ایل تا ده بالا را هر روز برای رفتن به مدرسه با حالت دو طی می کنند- بچه های پر نفس و پر انرژی و دارای استخوان‌بندی محکمی که پابه پای گله شب و روز جسم و روحشان آماده هر واکنشی است و بعضا به طور ذاتی همین ابتدا به ساکن رکوردشان از نفر هفتادم المپیک! خیلی بالاتر است در یک آمایش سرزمین واقعی نه دکوری و آماری و کتابی! و البته فاقد هرگونه خروجی موثر برای ورزش! می توانند ایران را در یک پروسه ۴ ساله و ۸ ساله در بسیاری از رشته های انفرادی و رکوردی صاحب سکوی المپیک کنند اما چه کنیم که دوستان در مرکز نشسته اند و از فردا دوباره دور باطل را شروع می کنند و ۴ سال بعد همین‌ها دوباره سفری تفریحی به المپیک می روند و آه و حسرتش را برای مردم می گذارند . راستی به افتخار دوچرخه سوار عزیزمان که از خط پایان استقامت بسلامت عبور کرد هوررررااااا….