ویژه خواری یا عدم وفای به عهد؟

همواره ایجاد رانت ویژه برای عده ای از شهروندان و هموطنان، از پایه و اساس ایراد داشته و دارد. حال می خواهد این عده، ملّی پوشان فوتبال باشند و یا نفرات دیگر جامعه. امًا وقتی صحبت از ویژه خواری و یا رانت ویژه می شود، دقیقاً صحبت از چیست؟ مادامی که تمام مردم یک کشور حق استفاده از خودروهای بالای ۲۵۰۰ سی سی و یا به تعبیری خودروهای لوکس را ندارند، چرا برای دادن پاداش به ملّی پوشان فوتبال، بین آنها و مردم انشقاق ایجاد کرده و خطی تفکیک کننده می کشیم؟
از سویی، مواردی مطرح میگردد مانند پاداش صعود به جام جهانی ای که کشورهایی نظیر ایتالیا توان صعود به آن را ندارند، حق ملّی پوشان فوتبال است، که صد البته درست و بجا است، امّا چرا مجوز خودرویی که همه مردم میتوانند سوار شوند و در مارکت خودرویی داخل موجود است به آنها داده نمیشود؟! مگر می شود یک فوتبالیست خودرویی را که قیمت واقعی آن در حدود ۴ الی ۵ میلیارد تومان باشد، امّا بواسطه رانت انحصاری بازار داخل و عدم صدور مجوز واردات، در بازار سیاه در حدود ۹۰ میلیارد بفروشد!؟ آیا نمی شود پاداش های دیگر ی برای آنها در نظر گرفت ؟ اعطای خودروهای تولید داخل و یا مونتاژی، مسکن و زمین های ملّی، سکه، پاداشهای نقدی و … همه و همه پاداشهایی هستند که میتوان به همه ورزشکاران اعطا نمود اما، جواب این سؤال پر واضح است که با این مدل از پاداش ها، دولت سر سوزنی از جیبش هزینه نمی کند و هیچ بار مالی ای برای دولت نخواهد داشت، چرا که هم گمرکی ورود را از فوتبالیست می گیرد و هم مالیات آن را، سود اصلی را هم فوتبالیست ها از جیب مردم، در اثر ایجاد رانت عدم واردات(ساخت بازار سیاه) خواهند برد. لذا با ذکر این مطالب می شود اینطور نتیجه گیری کرد که این پاداش ها جز اینکه بین ستارگان، فوتبالیستها، نخبگان و مردم فاصله ایجاد کند، ثمره دیگری نخواهد داشت، از سویی دیگر عدم اجرای دستور معاون رئیس جمهور و‌ جلوگیری از پلاک شدن خودروهای فوتبالیستها می تواند اعتماد عمومی را به دستورات و تصمیم گیری های مدیران رده بالای مملکت خدشه دار کند، بنابراین بهتر است برای دوره های بعد و مواقع دیگر، پاداش هایی کم حاشیه تر و به مراتب بهتر در نظر گرفت .