آسیب‌دیدگی‌های پرتکرار سرخپوشان!
در هفته‌ها و ماه‌های اخیر، موج آسیب‌دیدگی‌های پیاپی در میان بازیکنان پرسپولیس، به یکی از چالش‌های اصلی این تیم و دغدغه جدی هواداران تبدیل شده است. این حجم از مصدومیت‌ها تصادفی نیست و نشان‌دهنده ضعف ساختار مدیریتی در واحد پزشکی باشگاه است. ساختاری که متأسفانه دو سال اخیر تحت مدیریت فیزیوتراپیست‌ها قرار دارد و نه پزشکان متخصص طب ورزشی. در علم پزشکی فوتبال، فیزیوتراپی بخشی از زنجیره مراقبت است، نه رأس تصمیم‌گیری. فیزیوتراپیست نقش مهمی در بازتوانی دارد، اما تشخیص، ارزیابی عملکرد فیزیولوژیک، کنترل ریسک آسیب، و تصمیم درباره بازگشت به میادین، همگی در حیطه تخصص پزشکان به خصوص متخصصین طب ورزشی است. وقتی این جایگاه علمی نادیده گرفته می‌شود، تصمیم‌ها بر اساس تجربه بالینی و نه داده‌های پزشکی گرفته می‌شوند؛ و نتیجه آن هم همان چیزی است که امروز در پرسپولیس دیده می‌شود: آسیب های تکراری، بازگشت‌های زودهنگام، و از دست رفتن ثبات بدنی بازیکنان کلیدی. در نقطه مقابل، باشگاه استقلال در سال‌های اخیر با انتخاب رویکردی علمی و سپردن مدیریت پزشکی به متخصصان پزشکی ورزشی، توانسته است الگوی موفق‌تری را ارائه دهد. در استقلال، تصمیم‌گیری‌های مربوط به پیشگیری از آسیب، پایش وضعیت بدنی بازیکنان، طراحی تمرینات اصلاحی و زمان بازگشت به بازی، همگی تحت نظارت مستقیم پزشکان متخصص انجام می‌شود. این نگاه چند رشته‌ای باعث شده است که استقلال در مقایسه با دیگر تیم‌ها، کاهش چشمگیر در آمار مصدومیت و افزایش تداوم حضور بازیکنان اصلی در ترکیب را تجربه کند. این تفاوت نشان می‌دهد که موفقیت در فوتبال حرفه‌ای امروز، تنها به تمرین و بدنسازی وابسته نیست؛ بلکه به ساختار علمی و تخصصی مدیریت پزشکی تیم‌ها نیز بستگی دارد. اگر پرسپولیس می‌خواهد از چرخه تکراری مصدومیت‌ها خارج شود، باید هرچه سریع‌تر مدیریت پزشکی خود را از سطح اجرایی فیزیوتراپی به سطح علمی و تخصصی طب ورزشی ارتقا دهد. درست همان مدلی که در باشگاه‌های حرفه‌ای دنیا و نمونه‌های موفق داخلی به‌کار گرفته می‌شود.
