اخلاق حلقه گمشده فوتبال!

حرکت شجاع خلیل زاده انعکاس واقعي آن چیزی است که در جامعه ورزش، به ویژه فوتبال نمود پیدا کرده است. فوتبالی که می تواند باعث نشاط و انسجام اجتماعی شود، فوتبالی که می تواند هویت و تاریخ و تمدن کشورمان را به معرض دید عموم قرار دهد، اما متاسفانه به ویترینی از انواع خشونت های کلامی و حرکات منشوری تبدیل شده است. فوتبالی که این همه تاثیر بر مخاطب و جامعه دارد چرا باید در مسائل اخلاقی به این سرعت رو به انحطاط برود؟! فوتبالی که می تواند بهترین فضائل اخلاقی و جوانمردی را به مردم هدیه دهد، چرا هر روز باید شاهد چنین صحنه های مشمئزکننده و به دور از حیا و منش و رفتار پهلوانی باشیم؟!
چرا بازیکنانی که قراردادهای حرفه ای می بندند، به رفتار حرفه ای پایبند نیستند؟! چرا از حرفه ای بودن، فقط بُعد مادی آن را می بینند؟! چرا کمیته اخلاق و کمیته انضباطی به این فکر نمی افتند که احکام آنها دیگر هیچ بازدارندگی ندارد و باید در جرایم خودشان تجدیدنطر کنند؟! و سوالات بی شمار دیگری از این قبیل…؟! در فوتبالی که با پسوندی به نام “فرهنگ” گره خورده است، تنها چیزی که دیده نمی شود، همین مساله است. اخلاق و فرهنگ در فوتبال ایران تنها یک شعار توخالی است و نه فدراسیون فوتبال و نه باشگاه‌ها هیچ برنامه‌ای برای ترویج اخلاق و سالم‌سازی فضای فوتبال ندارند و تمام همّ و غمّ آنها این است که به هر قیمتی که شده پیروز میدان شوند و کاپ بی‌ اخلاقی را دریافت کنند.