استعداد یابی و قهرمان سازی کار فدراسیون‌های تخصصی است
فدراسیون ورزش های روستایی و عشایری و بومی و محلی ( هنوز نتوانسته اند یک اسم جامع و خوب با کلمات کمتر برایش پیدا کنند ) رویکرد مشخصی دارد. ماموریت این فدراسیون هدایت و کمک به احیای بازیها و ورزش های سنتی و بومی محلی است به گونه ای که اگر این بازیها حفظ شوند و شور و نشاط نوجوانان و جوانان روستاها و عشایر عزیزمان با تکیه بر آنچه از گذرگاه تاریخ و از آبا و‌اجدادشان به ارث رسیده حفظ شود. بر اساس آماری که در سال ۲۰۲۰ ارائه شد به نقل از مدیرکل تقسیمات کشوری ۴۵ هزار و ۹۲۶ روستا داریم که این آمار تاکنون با این دقت تهیه نشده بود. هر منطقه بنابر مختصات جغرافیایی، آداب و رسوم، باورها، سنت ها، دارای بازیها و سرگرمی های مختص خودشان هستند و به غلط فدراسیون روستایی و عشایری می خواهد مسابقات سراسری و یکسان برای روستاییان و عشایر برگزار کند که بارها با دلیل و سند و مدرک به هرکدام از دوستانی که رئیس فدراسیون شده اند عرض کرده ايم كه شیوه برگزاری مسابقات ورزشی متداول برای روستا و عشایر غلط است و اصلا امکان پذیر نیست.
الان در دو روستای نزدیک به هم دو فرهنگ متفاوت یا خرده فرهنگ متفاوت، لهجه متفاوت، آداب و سنن متفاوت و بالطبع بازیهای متفاوت وجود دارد، با این حال دخالت بدون مطالعه فدراسیون روستایی عشایری از سال ۸۴ که فدراسیون مستقل شد و چه قبل از. آن که انجمن بود باعث یک بهم ریختگی و آشفتگی شده و الان بچه های روستا از همان بازیهای سنتی خود نيز فاصله‌گرفته اند! برای نمونه ورزشکاران حرفه ای رشته های مختلف که روستا زاده هستند را فدراسیون روستایی و عشایری به آمار خود اضافه می کند، همین دیروز، دیدم تیتر زدند، کشف استعداد شطرنج بازان روستایی! اصلا کشف استعداد هیچ ارتباط و سنخیتی با ماموریت این فدراسیون ندارد و این برعهده فدراسیونها تخصصی است. فدراسيون روستایی اگر می خواهد حرکتی مثبت و سازنده انجام دهد اول از همه و بدون مطالعه نباید دست به ترکیب بازیهای سنتی بزند و اجازه بدهد هر منطقه اي، طبق آداب و رسومی که دارند بازیها و تفریحات بومی خود را انجام دهند. فستیوال ها و جشنواره های منطقه ای، استانی و‌کشوری آنهم نه با چارجوب خشک مسابقات و رقابتی را حاکمیت باید کمک کند تا بر گزار شود و حتی لباس ورزشی هم زیبنده این عزیران نیست، چون هر استان و هر شهر و روستا لباس های مختص خود را دارند که هم زیباست و هم به شرایط آب و هوا و فرهنگ مردم همان منطقه سازگاری دارد. در دهه ۷۰ جشنواره هایی در مناطق شمالی مثل تالش، اسالم، ماسال، تنکابن، شیراز ، آذربایجان، خراسان، هرمزگان، سیستان و‌بلوچستان. خراسان بزرگ اسفراین، خوشاب، داورزن و.. برگزار می شد و‌گاه تا یک هفته هم طول می کشید و‌جالب است که عشایر هر منطقه خودشان چادر برای مهمانان و غذا و جای اسکان و…در دشت و جنگل تهیه می کردند. از وزارت ورزش دعوت می شد تا نمایندگان این وزارت یا سازمان تربیت بدنی برای تماشای جشنواره ها بروند. اسب سواری، تیراندازی روی اسب(قیقاچ) که سوارکار در حال تاخت به ۴ طرف تیر از چله کمان رها می کند، طناب کشی، کبدی، کلاه پران. و حتی رقابت بر سر پخت غذا، کشتی های سنتی جزو برنامه هایی بود که توسط بزرگان هر قوم و ایل طراحی و اجرا می شد بدون مدال و سکو و اعزام خارج و جوایز و‌دلار و حق ماموریت و آفتابه لگن! زیبا و پر از نشاط و شادابی. یگ ریال هم از کسی و نهادی نمی گرفتند، تازه برخی سازمان‌ها که در منطقه مستقر بودند ظهر و شب قابلمه خالی از غذا می آوردند و با خود غذا می بردند! البته چند مرتبه اي هم با رییس وقت فدراسیون همگانی در این جشنواره ها حضور داشتم … بنابراین فدراسیون روستایی به نظر ما باید بی خیال تشکیل تیم های ملی روستایی و عشایر باشد. چون یقینا بازهم مثل بقیه کارها به نام عشایر و روستایی ها و به کام ديگران خواهد شد. اصلا تیم ملی نداریم مسابقاتی وجود ندارد ، فستیوال هایی همه ساله در برخی نقاط جهان برگزار می شود، که اثری از رقابت و سکو و مدال و …وجود ندارد، و هر بزرگواری هم که نظر دیگری دارد، بفرمایند تا با دلیل و مدرک خط بطلان براین وضعیت رقابتی که ترسیم شده از سوی فدراسیون روستایی بکشم. هر روز هم خبر می آید که تشکیل اردوی تیم ملی روستایی !؟ این فدراسیون را بیش از این از اصالت خود دور نکنید لطفا! طرح زمین ورزشی برای روستاهای بالای هزار نفر نسبتا خوب بود که بودجه های کلانی هم اختصاص یافت ولی در اجرا آنقدر در دو دهه اخیر بد عمل شد که با وجود صرف میلیارد ها بودجه از بودجه مملکت ره به جایی نبرد.
اخیرا دیديم، رئیس فدراسیون روستایی و هیات همراه دو، سه مسافرت خارجی با عنوان اجلاس جهانی ورزش های سنتی رفته اند! سوال می کنیم خروجی آن غیر از سفر سیاحتی برای دوستان چه بوده است؟! بیاد داشته باشیم بودجه این فدراسیون از محل زحمت و تلاش شبانه روزی عزیزان عشایر و روستاییان است که در این عصر خشکسالی خود را با هزار زحمت سرپا نکه داشته اند و متاسفا نه حاکمیت حمایت و توجهی بایسته به معیشت روستاییان و عشایر ندارد و‌حالا روا نیست، که هر ماه رئیس فدراسيون و تعدادی همراه با پول این مردمان ساده دل و پرتلاش سفر بروند. آنهم کشورهایی که بسیار با ما فاصله دارند و بفرمایند خروجی این سفرها چه بوده تا بگوییم دم شان گرم یک کاری برای مملکت انجام داده اند. اما با اوضاع گرانی بلیط ها و دلار ۱۰۰ هزار تومانی و حق ماموریت و حق عضویت! یقینا هر سفري چندین هزار دلار هزینه می شود، در حالیکه ورزش روستایی و عشایري، بیشتر تفریحی و شور و نشاط و ایجاد‌انگیزه و دوستی و رفاقت است تا رقابت … لطفا دوستان فدراسیونی این نوشته را انتقادی نبینند، بلکه درد دل یک نویسنده روستا زاده و روستایی است. که به انداره تمامی شماها کنار انجمن و سپس فدراسیون روستایی و عشایر از ابتدا بوده است و تمامی زیر و بم آن را می داند.
