با قدرشناسی از بازیکنان شاخص بیگانه ایم!
فوتبال ما به حاضر خوری عادت کرده و با شعار قهرمان زنده را عشق است،خدمات و تلاش های بازیکنان شاخص و پا به سن گذاشته را فراموش می کند. سالهای متمادی نفراتی چون علی دایی،مهدوی کیا،عابدزاده ، علی انصاریان وهاشمی نسب و حتی کریم باقری
مورد کم لطفی مدیران باشگاه پرسپولیس قرار گرفتند. این موضوع در مورد یحیی گل محمدی و سید جلال حسینی هم تکرار و خدمات شایان این دو عضو شاخص باشگاه نادیده گرفته شد.
در فصل جدید هم ،حضور عالیشاه و وحید امیری در لیست در هاله ای از ابهام قرار داشت.
ابتدا امیری در لیست جای گرفت و در تمرینات آماده سازی حضور یافت. در ادامه عالیشاه به جمع اضافه شد و اخباری در خصوص جدایی امیری در رسانه ها منتشر شد. با ابقا فرشاد احمدزاده در تیم و حضور او در پست دفاع چپ،نارضایتی و گله مندی هواداران فزونی یافت. آنها خاطراتی خوبی از احمد زاده ندارند و معتقد هستند،عملکرد امیری در دفاع چپ فراتر از احمد زاده است و… در کنار این مسائل تاکتیکی که به هاشمیان ارتباط دارد، باید یاد بگیریم حرمت پیشکسوتان را نگه داریم.
بی جهت اصول حرفه ای را پیش نکشیم. همه باور دارند که بازیکنان پا به سن گذاشته در ایامی که افول می کنند،ناچار باید از تیمهای بزرگ جدا شوند. در این میان قدرشناسی از زحمات و جدایی محترمانه آنها باید به عنوان یک اصل مهم قلمداد شود. در برخی مقاطع می توان دیدارهایی خداحافظی برگزار کرد و یا در مراسمی از خدمات آنها تجلیل به عمل آورد. فوتبال ما با این اصول شناخته شده بیگانه است و به صراحت در خصوص سید جلال حسینی و وحید امیری قصور و کوتاهی نشان داد.
