با پاداش، نمي توان ورزش بيمار را درمان كرد!

دوست و دشمن مي گويند، ميزان پاداشي كه امسال مسئولان ورزش كشور براي مدال آوران المپيكي در نظر گرفته اند، نه تنها در ايران بلكه در جهان اگر بي نظير نباشد، كم نظير است و اين نشان مي دهد كه ما در حال درمان لحظه اي ورزشی بوده ایم که در ccu منتظر معجزه بوده،  و راه را داريم، اشتباه مي رويم. براي گواه ادعاي خود بد نديديم نگاهي هر چند اندك به جدول میزان جوایزی بياندازيم که چند کشورصاحب ورزش دنیا برای برندگان مدال طلاي خود در المپیک پاریس تعیین کرده‌‌ بودند.

آمریکايي ها ۳۷/۵۰۰ دلار معادل دستمزد یک سال یک کارگرکشوشان  و آلمان ۲۱/۵۰۰ دلار معادل دستمزد پنج ماه یک کارگر آن کشور به برندگان مدال طلای المپیک خود جایزه داده اند. اما در كشور ما برای کسی که مدال طلای المپیک را بدست آورده است ۱۸ میلیارد تومان (حدود ۳۵۰ هزار دلار) و معادل دستمزد صد سال یک کارگر ایرانی جایزه در نظر گرفته شده است! اما برخی از  دوستان طوری به این ورزشکاران حس ضعف القاء کرده‌اند که آنها در هر صورت از همه طلب‌کار هستند، و نرفتن از ایران را در حد ایثار و لطف به مردم تلقی می‌کنند. و متاسفانه تفكر مسئولين ورزش هم به اين امر كمك شایانی مي كند. شرايط در اين خصوص بسيار تامل برانگيز است. چرا كه چنين بنظر مي رسد قهرمانان به اين ميزان جوايز هم قانع نبوده و چيزهايي طلب مي كنند كه صداي همه را در آورده است! يكي مي خواهد در رشته پزشكي ادامه تحصيل بدهد! يكي كار و زمين، منزل مسكوني و … مي خواهد و خلاصه كلام هم اينكه مسئولان ورزش با اين ايجاد عادت بد براي آيندگان ورزش تاوان سنگيني بر جاي مي گذارند، همان مسئولاني كه وقتي از المپيك برگشتند، عده اي دشمن دوست نما براي آنها در محل وزارت ورزش طاق نصرت زدند، گويي كه همه مدالهاي المپيك را آن مقام مسئول ، نه قهرمانان به تنهايي بدست آورده است.