به مدیران گفتاری وسینوسی اعتماد و اعتقاد ندارم!

ورزش ما نه آنکه دیگر هراسی از بررسی، بازبینی،ودریک کلام هراسی ازانتقادهای سازنده ندارد بلکه خود قبل ازدیگران وبسیار،بسیارگسترده تر و عمیق تر از دیگران به انتقاد از خود می پردازد.
مسلما ورزش ما با این شیوه برخورد با مسائل ومدیریت های تحت پوشش وزیر ورزش وبا این روحیه سالم و منطقی از این که هست فراتر خواهد رفت و در فراتر رفتن؛ سرعتی بسیار پیش از انکه درتصور می گنجد خواهدداشت.
دراین مقوله می توان دقایقی طولانی وبلکه ساعاتی پیوسته درخصوص صحبت های احمد دنیامالی وزیر ورزش و جوانان در خصوص مدیران گفتاري، سینوسی وعملگرا که در افتتاحیه مسابقات بین‌المللی بدمینتون جام فجرکه باحضور ۱۶تیم ازکشورهای مختلف جهان در شهر و استان سمنان برگزارشد بیان نمود و سخن به میان اورد.
احمد دنیامالی مرد اول ورزش کشور به درستی وباصراحت لحن اعلام کرد وزارت ورزش و جوانان دیگر به مدیران گفتاری وسینوسی نیازندارد به نظر من علت عقب افتادگی ورزش درکشور نه کمبود بودجه است، نه کمبود نیروهای متخصص و نه کمبود تحصیل کردگان ورزش و نه امکانات و تاسیسات ورزشی. علت افول و خسران ورزش فقط و فقط مدیران گفتاری و سینوسی هستند که در عمل نتوانسته اند برنامه های مدون و اینده نگرانه وزارت ورزش رابه سرانجام خوبی برسانند. امروزه وزارت ورزش نیازمند مدیرانی عملگرا، فعال، برنامه ریز و قانونمند است که این چرخه سنگین ورزش را به حرکت در اورند. چرخه حرکتی ورزش درتمامی کشور به عهده کسانی است که در مدیریت های مختلف ورزش اعم از ادارات کل، فدراسیون های ورزشی، هیئت های ورزشی استانها و ۰۰۰ عهده دار مسئولیت هستند. اگر به واژه هائی همانند گفتاری، ،سینوسی وعملگرا که ازکلام مرداول ورزش کشوربه گوش میرسد نگاهی کارشناسانه بياندازیم انگاه معانی دیگری هم پدیدار می شوند. که باید مورد ملاحظه و دستور کار تمامی مدیران سازمانی وزارت  ورزش روسای فدراسیونهای ورزشی و حتی مدیران باشگاه ها نیز قرار گیرد. نگاه عمیق به مسائل ورزشی این روزها در وزارت  ورزش وانتخاب و انتصاب مدیران به دور از هرگونه وابستگی، تشکیلاتی به مامی گوید باید کارهای بزرگی در ورزش کشور به انجام  برسد. اخرین وبرجسته ترین محل نمود این کارهای بزرگ و موفق همین مدیران عملگرا خواهند بود و لاغیر! قدرت سامان دهی و نیروهای تشکیلاتی نه فقط درگفتار بلکه صد در صد در انجام امور محوله باید عملگرا باشند! این که امروزه این فکر درست و جسورانه جامعه عمل به خود می پوشد ویک کار به جا مانده از سالهای قبل ممکن می شود و آن هم به بهترین شکل ممكن، اگر نشانه پیشرفت ورزش ما در اصول استراتژیک و بنیادین نیست،  پس نشانه چیست؟ چرا امروز و فقط امروز نه حتی دو یا سه سال پیش می توان به این قبیل برنامه ها و این کلمات امیدافرینی تن داد. اما در سالهای پیش حتی خیالش هم از ذهن کسی نمی گذشت. ورزش مابه گامهای استوا، مطمئن، سنگین، حساب شده حرکتی رو به جلو به عرصه های گسترده و پیشرفت نیاز بیشتری دارد که فقط و فقط از پیش گیریهای مرداول ورزش کشور ومدیران عملگرا میسور خواهد شد!