تاجی از جنس صداقت

در روزگاری که فوتبال قاره کهن، زیر سایه‌ پول‌های نفتی و بازی‌های پشت‌پرده می‌چرخد، زنی از دل خاک و رنج بم برخاست تا پرچم شایستگی را نه با لابی، بلکه با ایمان و تلاش بالا ببرد.
«مرضیه جعفری» مربی سال فوتبال بانوان آسیا شد؛

افتخاری که فراتر از مرزها و جنسیت است، و یادآور اصالت زن ایرانی در میدان‌های جهانی. در تاریخ فوتبال ایران، هرگاه نام مربیان پرافتخار به میان آمده، ذهن‌ها به سوی مردانی چون علی پروین، امیر قلعه‌نویی ، یحیی گل‌محمدی و … رفته است؛ اما واقعیت این است که تاکنون هیچ مربی ایرانی نه در میان ده مربی برتر قاره و نه در فهرست افتخارآفرینان بین‌المللی جایگاهی نداشته است. چرا؟ زیرا معیارهای انتخاب در سطح آسیا چیزی فراتر از قهرمانی در لیگ داخلی است. تا آنجا که صدای اعتراض ژاپنی‌ها هم از نفوذ عرب‌ها در فوتبال آسیا بلند شده است. با این حال، در میان همه‌ی این نابرابری‌ها در قاره کهن، نام بانوی مقاوم بم از خرابه‌های زلزله برخاست؛ زنی که از میان ویرانی‌ها تیمی به نام خاتون بم را ساخت، به دختران شهرش ایمان داد، و از درد، انگیزه ساخت. مرضیه جعفری نه هدیه‌ای داد، نه لابی کرد، و نه پشت‌پرده‌ای داشت؛ فقط تلاش کرد و ایمان آورد. و امروز تاج افتخار قاره آسیا بر سر اوست تاجی که از جنس طلا نیست، از جنس صداقت است. سخن گفتن از جعفری یعنی روایت رنج و ایستادگی. زنی که در زلزله عزیزانش را از دست داد، اما دست از زندگی برنداشت. او با همان دستان خسته اما استوار، نسلی از دختران را پرورش داد که امروز قهرمانان ایران زمین‌اند. صدای او، از دل برمی‌آید، و بر دل می‌نشیند. شاگردانش در خاتون بم و تیم ملی، نه فقط فوتبالیست، بلکه ایمان‌ داران به روح مربی خود هستند. افسوس که رسانه‌ها، جز در حد یک خبر کوتاه، از کنار این افتخار تاریخی گذشتند. اگر یکی از مربیان مرد، حتی در فهرست نامزدهای مربی سال آسیا قرار می‌گرفت، امروز تیتر یک روزنامه‌ها می‌شد و طاق نصرتی از واژه‌ها برایش می‌ساختند. اما ما، اهالی رسانه، با دل و قلممان طاق نصرتی رنگین‌کمانی برای بانوی وطن، عالیجناب مرضیه جعفری، می‌بندیم و این افتخار را به همه زنان ایران تقدیم می‌کنیم. در روزگاری که برخی مربیان در باشگاه ها، با ترفند و دلالی میلیاردها از بیت‌المال را برای بقا خرج می‌کنند و با پوشش‌های دروغین امنیتی، جای خود را محکم می‌سازند، وجود چهره‌هایی چون جعفری نعمتی است که باید پاس داشته شود. او نه وابسته است، نه اهل زد و بند؛ تنها به کارش ایمان دارد. و می‌داند که حسادت‌ها از همان شب اعلام نامش آغاز شده است. اما عزت و ذلت در دستان خداست. در پایان، تبریک به فدراسیون فوتبال که اجازه داد بانوانی چون جعفری آزادانه بدرخشند، تبریک به بانوان شایسته ایران که با وجود تمام تنگناها، شایستگی‌شان را به جهان نشان می‌دهند، و تبریک به مربیان زن و مردی که با عشق، برای سربلندی وطن می‌کوشند. آخرین بار، سال ۲۰۰۴ بود که ایرانی توپ طلای آسیا را به ایران آورده بودند؛ اما امروز، با افتخار می‌گوییم: پنجمین تاج، بر سر بانویی ایرانی نشست.
عالیجناب مرضیه جعفری