تا پاي جان، براي ايران

مربیان بزرگ دنیا می گویند، پیروزی، پیروزی است و مهم هم نیست که چگونه بدست می آید. ما سوریه را بردیم، شاید می توانستیم در همان ۹۰ دقیقه، وقت قانونی بازی به این مهم برسیم، اما نشد که بشود. بدون اغراق سوری ها بهترین بازی چند سال اخیر خود را امروز در برابر تیم ملی فوتبال ما به نمایش گذاشتند و همه قدرت آن تیم همان چیزی بود که همه ما و شما در زمین بازی دیدیم و دیدید! و شاید اصلا هم فکرش را نمی کردند که در ضربات پنالتی مغلوب بیرانوند و پنالتی زن های خوب تیم ما بشوند، اتفاقی که افتاد، تا با پیروزی شیرین بر سوریه از این پس به زاپن فکر کنیم، رقیبی که مثل همیشه اش نیست و ما این بار و در جام ملتهای آسیا با دشواری کمتری می توانیم این تیم را نیز به سرنوشت سوریه دچار کنیم. دیگر فکر کردن به بازی با سوریه و انفاقات آن، اشتباه بزرگی است. ما باید از همین حالا از تمامی تجربیات گذشته برای پیروزی بر ژاپن استفاده کنیم تا بتوانیم با قدرت خود را در بین چهار تیم برتر آسبا ببینیم. نکته قابل توجه در بازی با سوریه همدلی و میل به خواستن در بین بچه های دلاور ما بود. وقتی سعید هزن اللهی بهترین بازیکن زمین می شود، این بیانگر این واقعیت است که بچه ها تک تک، فراتر از حد انتظار ظاهر شده اند. اشک های طارمی و حرف های درگوشی او به بیرانوند همه درس بودند. وقتی یکی از مربیان ما در پایان ۹۰ دقیقه و قبل از آغاز دو وقت ۱۵ دقیقه ای اضافه بازی خطاب به بازیکنان می گوید، قلب تان را اینجا یعنی داخل زمین بگذارید، این ارزشمند است. وقتی هواداران ایرانی پس از پیروزی گریه کنان ورزشگاه را ترک می کنند، این معنای زیبایی دارد و آن معنای زیبا چیزی جز این شعار فراگیرنیست.
” تا پاي جان براي ايران”