تفکراتی که نیازمند تغییر هستند!

متاسفانه برخی از مدیران ورزش در آموزش و پرورش یاد گرفته اند که برای حفظ پست و عنوان شغلی خود موبایل شان را خاموش و یا بر روی سایلنت بگذارند تا در معرض سوال و یا انتقادی قرار نگیرند. اندکی به عقب بر می گردیم. به دهه 60 که استراتژی ورزش مدارس بر روی ورزش های پایه و فراگیر بنا شده بود، همان زمان هایی که دغدغه مسئولان ورزش آموزش و پرورش حضور در رقابت های باصطلاح ورزشی دانش آموزان جهان نبود. همان زمان هایی که با توسعه ورزش در مدارس ابتدایی، رشته هایی چون بازیهای دبستانی، آمادگی جسمانی، مینی فوتبال، مینی هندبال، مینی والیبال، مینی بسکتبال. دوومیدانی و در یک کلام رشته های پایه، توسعه و ترویج پیدا کرد. همان زمان هایی که ورزش در مقاطع دیگر نیز با فراهم آوردن کانون های ورزشی، انجمن های ورزشی و … رواج بیشتری یافت. که حاصل آن تفکر رونمایی از قهرمانان المپیک از دل مسابقات آموزشگاهها بود، که در بین آن ها می توان به برادران خادم ا‌شاره کرد. حمید سجادی هم از دل ورزش آموزشگاه ها، نخستین مدال خود در رقابت هاي دوومیدانی قهرمانی جهان را کسب کرد. والیبال با استفاده از استعدادهای برگرفته از آموزش و پرورش به رده چهارم جهان نائل شد و … البته در کنار آن همه فعالیت ورزشی، مسابقات علمی، فرهنگی معلمان ورزش و طرح ملی آمادگی جسمانی نیز از جمله طرح های موثر زمان خودش بود. علاوه بر همه آن فعالیت های تعریف شده، تامین وتربیت معلمان ورزش وایجاد مجموعه های ورزشی نظیر مراکز تربیت معلم نسیبه دختران وشهید چمران پسران، اردوگاه میرزا کوچک خان رامسر، اردوگاه شهید چمران رامسر و ایجاد ردیف های عمرانی برای ورزش مدارس. تامین و خرید چند میلیون دلاری تجهیزات ورزشی رشته هایی چون تنیس روی میز، بدمینتون و … و انواع توپ و ایجاد شرکت تجهیزات ورزشی و صنایع آموزشی از دیگر اقدامات به یاد ماندنی آن زمان بود. البته ناگفته نماند، توجه صحیح و نگاه هدفمند به مسابقات بین المللی دانش آموزی انگیزه بخش، حرکت در آموزش وپرورش بود. اتفاق خوبی که در زمان دبیرکلی اینجانب در کمیته ملی المپیک، مسئولیت حضور در اولین دوره بازی های جوانان جهان، در زمان مدیر کلی محمد رضا پهلوان و معاونت پرورشی رحیم عبادی به آموزش وپرورش سپرده شد که بسیار هم نتیجه بخش بود. اما متاسفانه بعدها به بهانه تضعیف ساعات درس تربیت بدنی، المپیاد های ورزشی کشوری تضعیف، و طرح خوب المپیاد های درون مدرسه ای هم فراگیر نشد و کم کم بی رمق هم شد. خوشبختانه در زمان رضا عموزاده خلیلی عضویت ایران در فدراسیون جهانی دانش آموزی تقویت و فدراسیون ملی دانش آموزی تاسیس شد. البته این فدراسیون هم با سیاست های خاموش و درونگرایانه موفق به ارائه چهره ای موثر، در ورزش آموزشگاهها نشد تا جایی که تغییر نگرش و رویکردها، در آن ضروری بنظر می رسد. البته در زمان کیومرث هاشمی طرح خوب فراگیری آموزش شنا و ژیمناستیک هم در آموزش و پرورش آغاز شد که متاسفانه آن هم دوام چندانی نیآورد.