تمرین جدی برای جدال با ازبک ها!
دور و بریهای فدراسیون و تيم ملي از مدتها پیش با بزرگنمایی و خوش خیالی از امارات تیمی تسخیرناپذیر ساخته بودند.تیمی که دیشب با لژیونرها و دو تابعیتی هايش مقابل بازیکنان ما صف آرایی کرد،حرفی برای گفتن نداشت. این دیدار فرصتی برای مرور کارهای تاکتیکی و مقابله با ازبکستان بود.
تیم ما که روش ۲-۴-۴ با دو هافبک مرکزی را برگزیده بود در مواقع حمله با چهار بازیکن به دروازه خالد عیسی یورش می برد. جهانبخش و قائدی دو وینگر کناری بودند و محبی و سردار هم دو مهاجم در عمق دفاع رقیب. البته محبی آزادی عمل بیشتری در زمین حریف داشت. نبود مهدي طارمی و قلی زاده اصلا احساس نشد، و مالکیت توپ و اداره بازی کاملا در اختیار ما بود. در مرکز میدان چشمی و قدوس دو هافبک بازی ساز بودند و در غیاب عزت الهی بخوبی وظایف خود را ایفا کردند. بازی بسته و دفاعی حریف در وقت نخست که با عقب نشینی و پوشش محض صورت گرفت، تا حدودی کار را مشکل کرده بود. این گره در اواخر وقت نخست با کار ترکیبی محبی و قدوس و شکاف در عمق دفاع حریف و ضربه به سر هنرمندانه آزمون به هدف نشست.
تیم ما وقت دوم را فارغ البال و با تسلط کامل بر بازی آغاز کرد. محمدی و حردانی هم به عنوان دو بال رونده در حملات مشارکت جدی داشتند. به نحوی که تیم ما در مقاطعی با هشت بازیکن در زمین حریف اردو زده بود و در پی گلزنی بود. تیم ما از دقیقه ۵۵ و به دلیل جلو کشیدن بازیکنان حریف، کار انتقال بازی و افزایش سرعت در تهاجم را بهتر انجام داد.
دفاع کند امارات خیلی زود و با فرار یک تنه محبی از هم بازشد و تیم ما به راحتی به گل دوم دست یافت. فراخوانی علیپور ،قلی زاده و حسین زاده در خط تهاجم و استفاده از بازیکنان جانشین با بینایی صورت گرفت و امارات مانند کبریت بی خطر، تحت تاثیر بازی شناور بازیکنان ما قرار داشت. در دیگر بازیهای این گروه ازبکها با یگ گل قرقیزها را بردند تا حریف ایران در پیکار بعدی باشند. قطر هم یک برد ساده و پرگل برابر کره شمالی بدست آورد. تیم ما که حالا حضور در جام جهانی را محقق کرده، در فرصت باقیمانده به بازسازی جدی و انسجام در امور دفاعی و ایجاد هماهنگی در میانه میدان نیاز دارد. از حالا باید در اندیشه سازماندهی جدید بود و توان و ظرفیت تیم را در مصاف با رقبای جدی تر اروپایی سنجید و به نظاره نشست.
