جمعی بزرگ و قابل احترام
خیلی ها اعتقاد دارند که اداره جلسات سه شنبه های اول هرماه کار سخت و دشواری است، در حالیکه من غیر از این را معتقدم. وقتی که ما می دانیم که از این جلسات چه چیزی را می خواهیم، دیگر نگران حواشی آن نیستیم! خدا را شکر، در جلسات سه شنبه های اول هر ماه از قدیم الایام تا به امروز کسی حق بدگویی از کسی را نداشته است! کسی پشت سر کسی حرف نمی زند! و همه، تنها حرف های خودشان را به زبان می آورند، که همین امتیازات مثبت هم باعث بقاء این جمع و جلسات ماهیانه آن شده است. ما پذیرفته ایم که در جلسات سه شنبه های اول هر ماه خود بدگویی کسی را نکرده و تنها از خودمان بگوئیم. اما اگر خدای ناکرده این اتفاق بیفتد، مجبور خواهیم شد علیرغم میل باطنی خود، عذر آن عزیز را از جمع دوستان بخواهیم! چرا که اگر نسبت به این موارد بی توجه باشیم، آنگاه دیگر جمعی باقی نخواهد ماند! جمعی که برای ما بودن شان مهم است! جمعی که همواره در بین آنها اتفاقات خوب و بزرگی می افتد. جمعی که به بهانه های مختلف از بزرگان و افتخار آفرینان ورزش کشور تجلیل بعمل می آید. جمعی که باید به آنها احترام گذاشت و در حد اعتبارشان با آنها مواجه شد. پس با این اهداف می طلبد که ما برای بقاء این جمع تلاش ویژه ای را داشته باشیم. از اهمیت آن برای همگان بگوئیم. جمعی که حالا بیشتر از چهارصد و پنجاه جلسه را در کنار هم برگزار و حالا، حالاها هم برگزار خواهد کرد! در این جمع های سه شنبه های اول هر ماه، مدعوین و بزرگان، دیگر می دانند که باید بنوعی برنامه ریزی داشته باشند که در این جلسات باشند. جمعی که ما دیگر به ان عادت کرده و اگر پس از یک ماه در آن همدیگر را نبینیم، دچار مشکل خواهیم شد. جمعی که همه اعضای ان به یکدیگر احترام گذاشته و آن را بعنوان خانواده خود پذیزفته اند.( ادامه دارد )
