سالی پر از صلح، برکت، شادی و امید

سال نو که می رسد، گویی جهان دوباره از نو متولد می شود. نسیم بهاری آرام و بی صدا پرده های زمستان را کنار می زند و بوی تازگی در هوا جاری می شود. درختان شکوفه می دهند، جویبارها از خواب بیدار می شوند و آسمان با رنگی زلال تر از همیشه به زمین لبخند می زند. نوروز، تنها یک تغییر در تقویم نیست، بلکه فرصتی است برای دل ها که از نو سبز شوند، کینه ها را بشویند و با امیدی تازه به فردا نگاه کنند. یکی از خاطرات بیادماندنی و شیرین که در ایام نوروز و تعطیلات عید بیادم می آید مربوط به مسابقات قهرمانی فوتبال جوانان کشور که در هفته دوم فروردین ماه ۱۳۶۵ در شهر اصفهان ( استادیوم تختی ) برگزار شد، می باشد. همزمانی مسابقات قهرمانی و تعطیلات عید رنگ و بوی دیگری به مسابقات داده بود، در شروع هر مسابقه بازیکنان دوتیم سال نو را به يکديگر تبریک و شادباش می گفتند و همین لطافت سال نو، درگیری های فیزیکی و بعضا لفظی داخل زمین را کمتر کرده بود و علیرغم جوّ رقابتی مسابقات ( چون انتخابی تیم ملی هم بود ) بازیکنان بایکدیگر مهربانانه تر روبرو می شدند.

همین موضوع باعث شده بود که داورها کمتر دست به جیب شوند و کارت های زرد و قرمز کمتری داده شد. خاطرم هست یکی از داوران خوب آن دوره آقای محسن زمانی، هنگامی که درگیری بین دو بازیکن بوجود می آمد، به هر دوبازیکن توصیه می کرد : ” ایام عیده روی همدیگرو ببوسید و بروید “. و به همین صورت بازی را اداره می کرد.خداوندا، سال نو را برای مردم عزیز ایران سالی پر از صلح، برکت، شادی و امید قرار ده. غم‌ها را به شادی، دشواری‌ها را به آسانی، و اندوه را به آرامش مبدل کن. دل‌ها را به مهر و مهربانی روشن ساز و آینده‌ای سرشار از موفقیت و سربلندی نصیب این سرزمین کن. آمین.