سرمایهای که رفت! ورزشی که ماند!
روزی نبود که با هم تماسی و یا دیداری نداشته باشیم. هر وقت فرصتی پیش میآمد، سفره پر دلش را باز می کرد و با بغضی که همواره در گلو داشت میگفت: این ورزش دیگر مرا نمیخواهد! راستش بریده بود و قصد رفتن داشت. اما میگفت نمیگذارند که بروم! درست از همان زمانی که نگذاشتند، علیرغم استعفا از سرپرستی در فدراسیون دوم میدانی، به عنوان کاندیدا در مجمع انتخاباتی آن شرکت کند، دلش شکست! وقتی علیرغم ثبت نام و تایید صلاحیت اجازه ندادند تا در مجمع انتخاباتی فدراسیون اتومبیلرانی و موتورسواری شرکت کند، باز هم دلش شکست! زمانی که برای ملاقات با فرد اول ورزش کشور تقاضای وقت ملاقات کرده بود، و این وقت به او داده نشد، باز دلش شکست! وقتی علیرغم توانمندی بالایی که داشت، او را طرد کردند، باز دلش شکست! و …
وقتی در کشاکش این دل شکستنها، از او خواستیم که به عنوان رئیس انجمن دوومیدانی ایرانیان خارج از کشور از تجربیات ارزشمندش استفاده کنیم، صراحتا گفت که دیگر هیچ انگیزهای برای حضور در ورزش ندارد! اما بزرگی کرد و آمد. و وقتی هم که از او خواستیم که اساسنامه انجمن ورزشی ایرانیان خارج از کشور را بنویسد، همانطور که انتظارش را داشتیم، متواضعانه پذیرفت و با کمک تنی چند از همکاران و دوستانش اقدام به نوشتن اساسنامه کرد. اساسنامهای که با قدرت در جمع بسیاری از کارشناسان امر ورزش، حاضر شد و از آن دفاع جانانه ای کرد و در نهایت هم عامل اصلی تصویب آن شد.
مهدی مبینی عاشق آموزش، آموختن و تبادل تجربه بود. اعتماد به نفس بسیار خوبی داشت، تا جایی که قبل از حضور در مجامع انتخاباتی فدراسیون های دوومیدانی و اتومبیلرانی و موتورسواری با قدرت و با قاطعیت می گفت: اگر مسئولین تصمیم گیر و تصمیمساز وزارت ورزش به من، تنها اجازه حضور در مجمع را بدهند من سربلند و پیروز از آن بیرون خواهم آمد، اما متاسفانه نمی گذارند و علتش را هم به من نمیگویند! و این قصه ادامه داشت!
مهدی مبینی ظهر روز دوشنبه ۱۰ آذر ماه در بیمارستان مدرس تهران و در حالی که از چندی قبل دچار عارضه قلبی و مغزی شده و کلیهها و کبدش را نیز درگیر کرده بود جان به جان آفرین تسلیم و آسمانی شد، تا از این پس دوستانش جای خالی او را بیشتر از همیشه احساس کنند.
مهدی عزیز و مهربان، روحت شاد. یادت گرامی و جایگاه ابدیت بهشت
