صبوری و متانت چراغ راه آینده است!
سخنان تند و عتاب آلود پیروز قربانی در پاسخ به خبرنگار در کنفرانس خبری عجیب و سوال برانگیز بود! پرسشگری و طرح سوال از سوی خبرنگاران و پاسخگویی توسط مربیان از وظایف ذاتی دو سر ماجرا است. شاید برخی از سوالات همکاران رسانه ای تند، چالشی و جانبدارانه باشد.در مواجهه با این سوالات نباید از کوره در رفت و از ادبیاتی غیر متعارف استفاده کرد.
پیروز قربانی بچه قدیمی محله ماست. او دوران مربیگری را با سختی و مشقت گذرانده و با توانایی ذاتی،درک صحیح ودانش خوب به این مرحله رسیده است. یادمان هست که در اوایل کاربه نقاط دور دست کشور از جمله بوکان رفت و از سطوح پایین فعالیت مربیگری را پشت سر گذاشت. او مزد زحمات شبانه روزی اش را گرفت و با جوانانی گمنام در فجر سپاسی به لیگ برترراه یافت. امروز همگان کار پیروز و همکارانش را در تیم فجر و در عرصه فوتبال کشور ستایش می کنند. او در ابتدای این مسیر پرفراز و نشیب کماکان باید به توانایی علمی و تجربیاتش بیفزاید و همزمان صبوری،متانت و خویشتنداری را در این عرصه تمرین کند.
او باید مواظب تحسین و تمجید اطرافیانش باشد. گاه این تمجیدها و ستایش های بلند پروازانه و بی موقع مسیر حرکت یک تیم و یک مربی را مخدوش و به ورطه نابودی می کشاند.
مشفقانه به پیروز قربانی توصیه می کنیم، از تندروی و عصبانیت های مقطعی و پرخاشگری های گاه و بیگاه در کنار زمین اجتناب کند. به شدت اعتقاد دارم او از مربیان موفق سالیان آینده فوتبال ما خواهد بود،به شرطی که به دانش افزایی و کار علمی توجه کند و از حواشی دوری گزیند. همین ها که امروز برای او هورا می کشند،به محض چند نتیجه ضعیف قطعا، شعارهای تندی خواهند داشت. مراقبت و محافظت از این جایگاه و رسیدن به مراتب بالا،مستلزم درک و دقت بیشتری است. امیدواریم پیروز قربانی این نقد مصلحانه و مشفقانه را چراغ راه آینده قرار داده و به دور دست ها نگاهی واقع بینانه داشته باشد.
