صدای همبستگی جامعه ورزش بلند بود
چندی پیش از مظلومیت اهالی رسانه های ورزشی نوشتیم، امروز از اتحاد و همبستگی جامعه ورزش با خانواده بزرگ رسانه های ورزشی می نویسیم. می نویسیم؛ هر چند اعضای خانواده رسانه های ورزشی ما به هر دلیل یک دست نیست، اما یک دل است. اگر عملکرد همه اعضای خانواده بزرگ رسانه های ورزشی قابل دفاع نیست، اما محترم است. اگر بد اخلاقی و رفتارهای مغایر با تعهد حرفه ای و روح عدالت طلبی کم و بیش در این جامعه دیده می شود، اما این خانواده عاری از جوانمردی، معرفت و مهرورزی نیست. اگر منفعت طلبی و فرصت طلبی همچون سایر بخش های جامعه در این خانواده هم کم و بیش دیده می شود، در عوض در مجلس ترحیم محمد بهبهانی هر که قدم رنجه کرد، بی منت، بی تمنا، بی نیاز و بی توقع آمد. اگر پدر و بزرگ خاندان بهبهانی بی خبر از این مصیبت در بستر بیماری خفته بود، مردانی از جنس ورزش در صف اول صاحبان عزا در مسجد جای استاد هدایت الله بهبهانی را پر کردند. ما امروز به این نمی اندیشیم که جای چه کسانی خالی بود؟ به این می اندیشیم که: همبستگی در ورزش هنوز زنده است. به این می اندیشیم که به این ورزش و اهالی آن همچنان باید امید بست. به این می اندیشیم که خوبی، پاکی، صداقت و عشق به خدمت هنوز خریدار و قدردان دارد. هرچند بهای آن اندک است، اما قابل شمارش نیست. آری محمد هنوز زنده است، همچنان که سایر بزرگان سپید موی این عرصه که سال هاست چهره در نقاب خاک کشیده اند، هنوز زنده و جاوید نام هستند. پس زنده باد ورزش و اهالی آن، زنده باد دوستی و جاوید باد این اتحاد.
