صدرنشین نچسب!
۶ مسابقه ۵ برد و یک مساوی و کسب ۱۶ امتیاز نتیجه ای خوب برای تیم ملی در راه صعود به جام جهانی است. ۱۲ گل زديم و ۵ گل خوردیم و با ادامه این روند می توانیم خیلی زودتر از موعد جشن صعود بگیریم. امیدواریم با آرامش نسبی که بر منطقه حاکم شده از فروردین ماه که مسابقات دور مقدماتی از سر گرفته می شود میزبانی ها را مهمان نباشیم مشروط بر آنکه ورزشگاه آزادی را تا آن موقع برسانند. الان وعده آذرماه را داده اند و از قول وزیر ورزش گفته شده که نیمه دوم آذر ورزشگاه آزادی آماده می شود. شب عید هم که بشود ما راضی هستیم. دوست داریم جشن صعود را در آزادی فریاد بزنیم و شادی کنیم. اگر آقای قلعه نویی ناراحت نمی شوند دو نکته را متذکر می شوییم: خوردن ۴ گل از کره شمالی و قرقیزستان تقریبا به یک شکل و در یک فاصله زمانی مشخص( در ده تا ۱۵ دقیقه نیمه اول ) نگران مان کرده است . بیاد داشته باشیم در جام جهانی با چه تیم هایی مسابقه داریم. گیجگاه تیم ملی عیان شده و اکنون باید آن را رفع کنیم. دوم اینکه تیم ملی دلچسب بازی نمی کند . ۴ گل و ۳ گل می زنیم، ولی نمی چسبد. کره شمالی در نیمه دوم چقدر دلنواز بازی کرد قرقیزها هم ۲۰ دقیقه نیمه دوم واقعا عالی بودند و حرکت و نوع تلاش بازیکنان آنها به گونه ای بود که رنگ و بوی تعصب ملی داشت نه اینکه ما نداشته باشیم ولی نوع جدیت و تلاش تمام ۱۱ بازیکن کره شمالی و قرقیز از نوع تلاش تیم ۹۸ خودمان بود. همان تیمی که وقتی در جام ملت های ۹۶ کیم جوسونگ معروف کره ای ها در پایان نیمه اول که ۲ بر۱ پیش افتاده بودند با یک هوار بلند از دم رختکن تیم ملی بازیکنان مارا دگرگون کرد و هوار کشیدن اورا توهین تلقی کردیم و نیمه دوم با طوفان دایی و خداداد آن شکست تحقیر آمیز ۶ تایی ها را ایران بر کره تحمیل کرد و در پایان مسابقه نیازی به هوار کشیدن نبود چون کره ایها نای رفتن به رختکن را نداشتند. آن تیم با تمام سلول‌های کالبد خود بازی می کرد. همان تیم، حماسه ساز ملبورن شد و بازی قرن را در فرانسه مقابل آمریکا پیروز شد.
نمی دانم شما هم همین حس را دارید یا نه! اما وقتی تیم ملی در جام ملت ها مقابل قطر باخت خبرنگاران ایرانی حاضر نای بیرون آمدن از ورزشگاه را نداشتند و باور کنید از ناراحتی نخوابیدند…در همین حال کوچکترین آثار ناراحتی جدی در سیمای کادر فنی و بازیکنان ندیدیم!
نمی گویم باید خودشان را می زدند ولی همانقدر که پیروزی و قهرمانی شور و شعف دارد شکست و حذف از جام هم باید اثراتش را در سیمای بازیکنان نشان دهد. الان تیم ملی مردم را به وجد نمی آورد. شاید ۷۰ درصد علاقمندان به فوتبال بازی امشب مقابل قرقیز را ندیدند و این همانی است که می خواهم عمق و اهمیت مطلب مان را برسانیم. تیم ۹۸ فرانسه و ۲۰۰۶ آلمان مردم را پای گیرنده ها میخکوب می کرد. شبی که بحرین را در مقدماتی جام جهانی آلمان در تهران بردیم و قبل از اتمام دوره مقدماتی مقتدرانه صعود کردیم مردم در شهر و روستا تا پاسی از شب خوشحالی می کردند. یا در ۲۰۱۴ وقتی کره را در سئول یک بر صفر با گل قوچان نژاد بردیم حتما خاطرتان هست. الان در تیم ملی فعلی بازیکنانی مثل علیرضا جهانبخش، میلاد محمدی، محبی، آریا یوسفی و اگر بازی برسد شهریار مقانلو بازیکنانی اند که مشخصه خون شان در مسابقه به جوش می آید و بعضا قائدی ولی از نمای کلی تیم این پیام را نمی بینیم.
خداقوت و دست مریزاد می گوییم به کادر فنی و بازیکنان زحمت کش تیم ملی و اگر این مطلب را نوشتیم به دلیل واقعیتی است که وجود دارد و امیدواریم به کسی بر نخورد! به هر حال دو نتیحه مشابه ۳ بر۲ مقابل کره شمالی و قرقیزستان باید کادر فنی را نگران کند و برای جام جهانی به فکر یک تیم جنگنده، دونده، بی پروا، متعصب، نترس، شجاع، و اهل خواستن باشیم و گرنه این تیم همین الان صعودش را می توان قطعی دانست و ما مشکلی در ۴ بازی آینده نمی بینیم. منتهی در جام جهانی قرقیز و کره شمالی و قطر و امارات رقبای ما نیستند!
