ضرورت نگاه مسئولانه به بنیان‌گذاران سبک‌های رزمی بین‌المللی در ایران
در مسیر اعتلای ورزش‌های رزمی در کشور، همواره نقش قهرمانان مورد توجه بوده است؛ اما آن‌چه کمتر دیده و شنیده شده، تلاش خستگی‌ناپذیر اساتیدی است که سبک‌های علمی، معتبر و دارای رنکینگ جهانی را با سرمایه شخصی، ارتباطات بین‌المللی، و سال‌ها مجاهدت فنی وارد ایران کرده‌اند. این اساتید، تنها مربی نبوده اند؛ آنان سازندگان یک مسیر تازه، یک فرهنگ نوین، و یک جریان مؤثر در توسعه سلامت اجتماعی و اشتغال ورزشی در ایران هستند. در سال‌هایی که واردات رسمی سبک‌ها با چالش مواجه بود، این بزرگان با تکیه بر توان فنی و ارتباطات تخصصی، سبک‌هایی را به ایران آوردند که امروز در جهان شناخته شده‌اند و هزاران مربی و هنرجو در سراسر کشور از آن بهره‌مند شده‌اند. امروز بسیاری از جوانان، نه‌فقط در پایتخت، بلکه در نقاط دورافتاده کشور، زیر نظر مربیانی آموزش می‌بینند که مستقیم یا غیرمستقیم از مکتب این اساتید بهره‌مند شده‌اند. این یعنی توسعه عدالت ورزشی، سلامت عمومی و روحیه مقاومت، انضباط و امید در لایه‌های مختلف جامعه. این پیشکسوتان نه‌فقط «معلم رزمی»، بلکه کارآفرینانی فرهنگی و اجتماعی بوده‌اند؛ آن‌هم در روزگاری که کشور با بیکاری، آسیب‌های اجتماعی، و بی‌انگیزگی نسل جوان دست‌وپنجه نرم می‌کرد. امروز وقت آن است که نگاه مسئولان به این اساتید، فراتر از یک جایگاه نمادین باشد. آن‌ها شایسته حمایت رسمی، معرفی به‌عنوان چهره‌های ماندگار، و بهره‌مندی از ظرفیت نهادهای فرهنگی و اقتصادی هستند.
پیشنهاد می‌شود:
۱- وزارت ورزش و جوانان، نهادهای فرهنگی و اجتماعی، و رسانه ملی، این اساتید را در زمره کارآفرینان ملی و تأثیرگذاران اجتماعی معرفی کنند.
۲- مسیر شناسایی رسمی سبک‌های معتبر بین‌المللی وارد شده توسط این اساتید، تسهیل و نظام‌مند شود.
۳- کارنامه آنان در قالب اسناد ملی ثبت و به‌عنوان میراث زنده هنرهای رزمی ایران حفظ گردد.
بی‌تردید، حفظ، تکریم و حمایت از این بزرگان، نه فقط پاسداشت یک تلاش شخصی، بلکه صیانت از سرمایه‌های فرهنگی، ورزشی و انسانی کشور است؛ سرمایه‌هایی که با دستان خالی، اما دل‌هایی سرشار از ایمان، آینده‌ای روشن را برای هزاران جوان ساخته اند.
به امید آن که مسئولان، این صدا را بشنوند و نقش این بزرگان را در مسیر عزت ورزش کشور جدی بگیرند.
