طلایی‌های ملبورن به هم رسیدند
در آستانه پنجم شهریورماه، زادروز جهان پهلوان اسطوره‌ای تاریخ معاصر ایران، غلامرضا تختی، و روز ملی کشتی، خبر درگذشت امامعلی حبیبی، «ببر مازندران» و نخستین طلایی کشتی آزاد ایران در المپیک، جامعه ورزش را در اندوهی عمیق فرو برد. حبیبی بامداد یکشنبه دوم شهریورماه، در نود و چهار سالگی به جاودانگی پیوست و راهی ابدیت شد. تاریخ ورزش ایران همواره با نام‌هایی آمیخته است که فراتر از قهرمانی ورزشی، به نمادهای ملی و مردمی بدل شده‌اند. در میان این نام‌ها، جهان‌پهلوان غلامرضا تختی جایگاهی یگانه دارد؛ قهرمانی که با کسب مدال‌های طلا، نقره و برنز جهان و المپیک، نام ایران را در عرصه جهانی طنین‌انداز کرد. در کنار او، امامعلی حبیبی، «ببر مازندران»، دوست و هم‌دوره او، در همان المپیک ملبورن ۱۹۵۶ نخستین مدال طلای کشتی آزاد ایران را بر گردن آویخت و نام خود را در تاریخ جاودانه ساخت. طلای المپیک ملبورن برای تختی و حبیبی، آغاز راهی شد که آنان را در حافظه تاریخی ملت ایران ماندگار کرد. یکی با عنوان «جهان‌پهلوان» و دیگری با لقب «ببر مازندران» تا همیشه در قله‌های افتخار ورزش ایران درخشیدند. تختی، متولد پنجم شهریور ۱۳۰۹، پس از عمری کوتاه اما سرشار از جوانمردی، عشق به مردم و افتخارآفرینی، با مرگی رازآلود در ۳۷ سالگی، ایران را در بهت و اندوه فرو برد. از سوی دیگر، حبیبی مسیری طولانی‌تر پیمود و تا ۹۴ سالگی زیست؛ مسیری که در آن هم بر سکوی قهرمانی جهان ایستاد، هم بر پرده سینما در فیلم «ببر مازندران» نقش‌آفرینی کرد، و هم در عرصه سیاست با انتخاب مردم بابل به نمایندگی دوره بیست‌ویکم مجلس شورای ملی راه یافت. این قهرمان بزرگ، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، کناره‌گیری از مناصب ورزشی و غیرورزشی را برگزید و سال‌های پایانی عمر را در خلوتی خودخواسته، در باغی در قائمشهر گذراند. او گنجینه‌ای بی‌بدیل از تاریخ کشتی ایران بود؛ گنجینه‌ای که در سال ۲۰۰۷ با ورود به تالار مشاهیر کشتی جهان، در کنار نام‌های بزرگی چون تختی، بیش از پیش جهانی شد. اکنون، با درگذشت امامعلی حبیبی، بار دیگر و پس از نزدیک به شصت سال دو طلایی ملبورن، در افق جاودانگی به یکدیگر پیوسته‌اند. یاد و نام این دو پهلوان، همچنان سرمایه‌ای معنوی برای ورزش ایران و الگویی ماندگار برای نسل‌های آینده خواهد بود؛ نسلی که باید بداند قهرمانی در این سرزمین تنها در فتح مدال‌ها خلاصه نمی‌شود، بلکه در مردم‌داری، فروتنی و خدمت به میهن معنا می‌یابد.
