طلسم ۴۸ ساله شکسته می شود؟!
نمایش درخشان بازیکنان تیم ملی فوتبال مقابل ژاپن و کسب پیروزی برابر این حریف نامدار، فوتبال ایران را در آستانه کسب افتخاری بزرگ قرار داده است.
فوتبالیست های با غیرت ایرانی در روزی تاریخی و به یاد ماندنی سامورایی های سرزمین آفتاب تابان را مقهور جنگندگی و دوندگی بی امان خود کرده و از این رقیب قدرتمند، مغلوبی تمام عیار ساختند. به جرات می توان گفت که خوش بین ترین افراد نسبت به تیم ملی فوتبال ایران هم پیش بینی چنین عملکرد بی نقص و تمام و کمالی از تیم ایران نداشتند. تیمی که در مقابل حریفان نچندان مطرحی همچون سوریه، امارات و حتی هنگ کنگ بی نام و نشان سر درگم و در بسیاری از دقایق بازی به دور از نظم تیمی دیده شده بود به یکباره گویی از نو متولد شده و از دقیقه یک تا سوت پایان بازی ریتم و آهنگ هماهنگ خود را از دست نداد.بازی با ژاپن البته تمام شده اما جام را سر آخر فقط به تیمی که نیمه نهایی و فینال را برده باشد می دهند. این یعنی تمرکز تیم ملی باید بازی با قطر باشد و بس. دیداری که ظاهرا ساده تر از مسابقه با ژاپن نشان می دهد اما در فوتبال هیچ نتیجه ای قابل پیش بینی نیست. تیم ها معمولا از جایی ضربه می خورند که فکرش را نکرده اند.همان اتفاقی که مقابل سوریه برای ایران افتاد و دست کم گرفتن حریف ما را تا مرز شکست و حذف هم برد.
قطر می تواند پلی برای عبور از طلسم ۴۸ ساله ناکامی فوتبال ایران در رسیدن به فینال جام ملتها و قهرمانی در معتبر ترین جام قاره کهن باشد. اتفاقی که این بار و با کنار رفتن رقیبان بزرگی همچون ژاپن، استرالیا، عربستان، عراق و ازبکستان، کاملا قابل پیش بینی ست. به شرط آنکه مثل بازی با ژاپن از تمرکز کافی بهره مند باشیم. این درست که قطر میزبان و قهرمان دوره پیشین این رقابت هاست اما هیچوقت لقمه دندان گیری برای فوتبال ایران نبوده است. آنها را همین چند ماه پیش در فینال تورنمنت اردن چهار بر صفر شکست داده ایم. چهار سال قبل هم یک هفته مانده به جام ملتها در یک دیدار دوستانه همان تیم قهرمان جام ملتهایشان را هم مغلوب کرده ایم. برای تیمی که جدی ترین مدعی قهرمانی جام را حذف کرده است، هیچ جایگاهی به جز کسب عنوان قهرمانی رضایت بخش نخواهد بود.
