علاقه مندی به حرفه خبرنگاری!
حرفه خبرنگاری را از همان ابتدا خیلی دوست داشتم، زمانی که بچه بودم برای کیهان ورزشی خبر می نوشتم و بعد از آنجا به مهر ایران رفتم، اما نخستین روزنامه ای که بطور رسمی در آن کار می کردم، مهر ایران به سردبیری نعمت ناظری بود. بعد، از آنجا به مجله پست تهران که سردبیری آن را آقای مدنی بر عهده داشتند رفتم و علت این نقل مکان هم تنها یک دلیل داشت و دلیل آن هم قاسم مسعودی بود. در آن زمان پسر قاسم مسعودی، یعنی سعید پیش من فوتبال بازی می کرد. سعید مسعودی پسر خواهر عبداله خواجه نوری مدیر عامل وقت باشگاه شاهین بود. در آن مجله من روزهای دوشنبه یک صفحه داشتم که کلیه مطالب آن، به ورزش اختصاص داشت. من در طول هفته قصه های جالب و خواندنی ورزش را از گوشه و کنار جمع آوری کرده و در آن صفحه از آنها استفاده می کردم. همان جا بود که همه عشق و علاقه من به نویسندگی ورزشی تبدیل شد. بد نیست بدانید در آن روزها اگرچه سواد زیادی نداشتم، اما مطالب من برای آدم های روزنامه خوان جالب توجه بود و این را مسئولان مجله به من می گفتند. پس از مدتی فعالیت رسانه ای من معلم ورزش دانشکده ادبیات شدم و وقتی برای معرفی به آنجا رفته بودم، در عین ناباوری دکتر آدمیت، دکتر وفایی، دکتر رزمابین به احترام من از جا بلند شده و مرا بغل کرده و بوسیدند. در آن زمان مهدی نیکخو معاون دانشکده ادبیات بود، او با دیدن من در همان جلسه اول و در حالیکه بسیار کنجکاو به نظر می رسید، از من پرسید: مگر شما چه کسی هستید که در همان لحظه دکتر آدمیت به جای من پاسخ مهدی نیکخو را داد و گفت: از من بپرس؟ ایشان ناصر عظیمی با استعدادترین آدمی است که من در تمام عمرم دیده ام، و بعد هم رو به دکتر وفایی و دکتر رزمابین کرد و گفت: دوستان، مگر غیر از این است؟ که آنها نیز در تائید صحبت های دکتر آدمیت گفتند. نه. به اعتقاد ما هم او بااستعداد ترین جوانی است که ما تا به حال دیده ایم و همین جا بود که مهدی نیکخو معاون دانشکده ادبیات هم به نشانه احترام مرا بغل کرد و خطاب به من گفت: خیلی خوش آمدید آقای ناصر عظیمی. ما هم به حضور و وجود شما در این دانشکده افتخار کرده و امیدواریم که روزهای خوب و پر خاطره ای را در کنار هم داشته باشیم که من هم گفتم، قطعا همینطور خواهد بود آقای نیکخو و بعد از آن بود که ارتباط خوب کاری ما در دانشکده ادبیات آغاز شد.( ادامه دارد )
