فاجعه در راه است!

موضوع سرپرستی فدراسیون‌های ورزشی و آنچه که بر آنها می‌گذرد، موضوع کهنه و نخ نما شده‌ای است، که شاید پرداختن چند باره به آن، تنها نوعی اتلاف وقت تلقی شود. اصلا کاری به این موضوع نداریم، که چرا مجمع فدراسیون بدنسازی و پرورش اندام در فاصله زماني كمتر از ١٥ ساعت به زمان برگزاري آن، برگزار نشد! یا چرا مجمع انتخاباتي نجات غریق آنگونه برگزار شد! و یا اینکه آیا مجمع فدراسيون کاراته برگزار می شود و يا نمي شود؟ و يا اينكه قرار است چه بر سر فدراسیون سوارکاری بیاید، فدراسيوني که بنوعي همه از آن بی‌خبرند! و … در اين مطلب حرف ما این است که در آستانه بازی آسیایی ناگوياي ژاپن و در نیمه دوم امسال و با پایان گرفتن مدت ۴ ساله مدیریت نزدیک به ۱۴ فدراسیون ورزشی، و بر اساس روال متداول كه كار آنها به سرپرستی کشیده خواهد شد، است! اتفاقي که از نگاه جامعه ورزش همان فاجعه بزرگی است، که می‌تواند بر روی عملکرد کاروان ورزشي ایران در بازي‌های آسیای ناگویا تاثیرات منفی بسیاری بگذارد. به اين معنا كه ورزش كشور بايد در رقابت هاي پيش رو تاوان اشتباهاتي را که دلسوزان به دفعات آن را به مسئولین ورزش گوشزد کرده‌اند را بدهند، که این مسئله، موضوع بسيار مهمی است که باید به آن توجه شود. با توجه به شرایط موجود، باید بپذیریم که مثل همیشه، سیستم ورزش کشور برای کسب مدال و افتخارآفرینی کار خاصی را انجام نخواهد داد و باز جامعه ورزش باید چشم امیدشان به کشتی، تکواندو، بعضأ وزنه‌برداری و گاها هم درخشش تک ستاره‌هایی باشد که در رقابت‌های این چنینی حاصل تلاش و دسترنج خودشان را برداشت می‌کنند! در چنين شرایطي، وزارت ورزش بايد هر چه زودتر تکلیف خودش را با خودش مشخص کند و ببیند که چه مسیری، برای رسیدن ورزش به موفقیت، برایش بهتر است. اگر بپذیریم که نیمه دوم سال جاري سال سختی به واسطه تغییرات مدیریتی در بیش از ۱۰ فدراسیون ورزشی خواهد بود، آنگاه می‌توانیم، بپذیریم که اشتباه و اشتباهاتی که در چند سال گذشته و يا در چند ماه گذشته در ارتباط با برگزاري مجامع پر حاشيه انتخاباتی فدراسیون‌های ورزشی داشته ایم، حالا باید تاوانش را پس بدهیم، که اصلا ورزش کشور سزاوار آن نبوده و نیست.