فرهنگ حلقه مفقوده در ورزش
در ورزش و هر امر اجتماعی مسئله هویت فرهنگی و ملی، موضوعی حساس و تعیین‌کننده است. ورزش را ابزاری فرهنگی و معنوی میدانند تا مادی و اقتصادی، هویت فرهنگی با استفاده و الگو برداری از تکنیک‌ها و ابزار و روش‌های دیگران به خطر نمی‌افتد. بلکه تبادل فنی و مادی، امری است ضروری که از سلامت و زنده بودن یک فرهنگ حکایت می‌کند. غالب شدن مادیات و تفکر اقتصادی خصوصا در ورزش همگانی و فدراسیون های غیر المپیکی آفتی بزرگ در دهه اخیر بوده است هویت فرهنگی، بیشتر به جنبه‌های غیر مادی فرهنگ مثل زبان و آداب و ارزش‌های اخلاقی و… مربوط می‌شود و وقتی به خطر می‌افتد که در ابعاد معنوی و غیرمادی، مقلد دیگران و فرهنگ معارض باشیم و به ارزش‌ها و منش‌های فرهنگی ریشه دار خود پشت کنیم و غافل باشیم.
اهمیت موضوع زمانی خود را نشان می دهد که رهبر معظم انقلاب در کنگره شهدای ورزشکار نیز بر این موضوع تاکید داشتند که:« غربی‌ها سعی کردند با این ورزش‌های جدید و پیشرفته‌ای که وارد کشور کردند، فرهنگشان را هم وارد کنند.
هرگاه ورزش ما و به تبع آن، ورزشکاران ما با تکیه بر فرهنگ خودی و ارزش‌های شناخته شده فرهنگی و پهلوانی، عمل و رفتار کرده‌اند و هر وقت مسئولان و مدیران ورزش یکسره چشم به مدال و نتیجه ندوخته و به ابعاد فرهنگی و تربیتی ورزش به درستی- نه شعاری و بدتر از آن ریاکارانه- توجه لازم را داشته‌اند، پیشرفت‌ها و اتفاقات خوش و مثبتی در ورزش ما رخ داده است.
راه پیشرفت واقعی ورزش در گروی این است که بیش از همه، مسئولان و مدیران ورزش برای موضوع فرهنگ و اخلاق اهمیت بیشتری قائل شوند و نتیجه گرایی و کمیت محوری را به شکل غیر منطقی، اصل و هدف قرار ندهند. خودباوری، اصالت ورزشی، نفی تجدد و اتکا به فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی، فرهنگ پهلوانی و احترام به پیشکسوت، دستگیری و یاری، اجتماعی بودن، الگو سازی و الگو پروری، حجاب و عفاف، صداقت، وطن دوستی، استعدادیابی و قهرمان پروری از شاخصه های بارز بعد فرهنگی ورزش ایران است. اینکه امروز وزارت ورزش و جوانان در شرایط فرهنگی حاکم بر ورزش از سکوها و سالن های ورزشی و محلات گرفته تا ورزش قهرمانی و حرفه ای به چه میزان در فرهنگ سازی و فرهنگ پذیری و اشاعه فرهنگ در کشورهای اسلامی و منطقه ای موفق عمل کرده است بماند.
