فوتبال مدیران تکراری را بر نمی تابد!
فوتبال ایران با توجه به شرایطی که در سطح قاره کهن و حتی جهان از آن برخوردار است، می طلبد که رئیس آن هم افرادی بزرگتر از آنهایی که این روزها نام شان را برای کاندیداتوری تصدی پست ریاست فدراسیون فوتبال می شنویم، باشند. افرادی که تعامل را بشناسند! با تقابل میانه ای نداشته باشند! نقد را بپذیرند و در مقابل آن موضع نگیرند و دلبستگی و وابستگی به این و آن را در کارهای خود دخیل نکنند. که اگر فردی پیدا شود که این صفات را داشته باشد، بدون شک، آنگاه فوتبال به مسیر رشد و شکوفایی خود گام خواهد گذاشت و انرژی افراد شاغل در آن هرز نخواهد رفت! در سال های نه چندان دور ، یعنی آن روزهایی که نسخه پیچان همیشگی فوتبال اسامی مورد علاقه خود را برای ریاست فدراسیون فوتبال پشت سر هم قطار کرده بودند، ناگهان مدیری مانند محسن صفایی فراهانی که به زعم خیلی ها نه فوتبال بازی کرده بود! نه آنچنان با اهالی فوتبال ارتباطی داشت و نامش هم کمتر در اطراف فوتبال به گوش ها رسیده بود، آمد و سکان هدایت فوتبال را در دست گرفت و با مدیریت خوب خود کاری را در فوتبال ایران انجام داد، که هنوز هم هر کجا صحبت از دوران شکوفایی فوتبال ایران می شود، دوست و دشمن نام او را بر زبان می آورند. مدیری که آمد و با استفاده از مدیران خوشنام فوتبالی رنسانسی در این رشته فرا ورزشی بوجود آورد که هنوز ثمرات آن را می توان به چشم دید. پس باید این واقعیت را بپذیریم که افراد قدرتمند و توانمند نزدیک به شخص ریاست جمهور منتخب، در این فوتبال می توانند همواره منشا حرکت و برکت باشند، بشرط آنکه فوتبال ایران زمینه حضور این مدیران را در داخل خودش فراهم آورد و بی دلیل در مقابل حضور آنها مقاومت نکند! اگر بگوئیم که فوتبال امروز ایران نیازمند حضور مدیرانی در حد و اندازه ظریف وزیر اسبق امور خارجه ایران است سخنی به گزاف نگفته ایم. مدیرانی که تعامل با دنیای داخل و خارج را خوب بشناسند و با استفاده از پتانسیل مدیریتی موجود و نزدیکی با شخص ریاست جمهوری بتوانند در این فوتبال تحول لازم و مورد نظر را بوجود بیآورند. اما تفکر اینکه می گوید فوتبال را باید فوتبالی ها اداره کنند، درست مانند تفکری است که پیش از این اعتقاد داشت که ورزش کشور را باید بدست ورزشی ها سپرد! اعتقادی که طی دو دوره متوالی ثمره آن حضور را در ورزش کشور دیدیم و دیدید. ورزشی که در دوران ورزشی ها نه تنها پیشرفتی نداشت، بلکه نتوانست حالت سکون خود را نیز حفظ کند و سر آخر هم در سراشیبی سقوط قرار گرفت! واقعیتی که هنوز ورزشی ها از آن در هر محفلی سخن می گویند و چنانچه از این به بعد هم قرار باشد انتخابی در این سطح انجام پذیرد قطعا گزینه های جامعه ورزش، مدیران ورزشی نخواهند بود.
