مدير عاشق، خادم هم مي شود!

متاسفانه بسیاری از فدراسیون‌های ورزشی یک تیم منتخب و یا یک چهره شاخص را به عنوان ویترین کاری‌شان حمایت کرده و در سایه آن پنهان می‌شوند. در چنین فدراسیون‌هایی بودجه، امکانات، توجه و هر آنچه که ایده آل است در خدمت همان ویترینی قرار می‌گیرد، که اگرچه ظاهر زیبایی دارد، اما در باطن آن تهی و خالی از ارزش است! فدراسیون‌هایی که متاسفانه به واسطه تفکر نتیجه گرایی در ورزش کشور تعدادشان، کم هم نیست و همین مهم سبب می‌شود تا نگاه ها از جریان اصلی ورزش دور بماند! اما در بین همین فدراسیون ها هستند، مدیرانی که نگاه شان فراتر از نگاه های معمولی در ورزش است. آنها به دور از جار و جنجال های رایج به ساختن قهرمانان و استعدادهایی در رشته خود می اندیشند، که کار و انرژی طلب می کند. بودجه و تفکر استفاده بهینه از آن را می طلبد! و … چرا که تفکر آنها رشد جمعی و نگاه عدالت محور به همه استعدادهای ورزشی آن فدراسیون است.
بدمینتون یکی از همان فدراسیون‌هاست. فدراسیونی که این روزها سخت در تلاش برای هر چه بهتر برگزار کردن رقابت هایی است که بنوعی آبروی ورزش ایران تلقی می شود. اعتقاد بر این است که اگر بدمینتون همچنان امروز سرپا و در خلوت و بدون جارو جنجال‌های رایج دارد کارش را می‌کند و بر اساس برنامه‌ریزی طراحی شده، کارها را به جلو می‌برد، تنها به واسطه تجربه مدیریتی بیش از چهار دهه ای مدیری تلاشگر و بی ادعا، مانند محمدرضا پوریاست. مدیری که سال‌هاست در ورزشی که رقابت‌های بزرگداشت فجر در آن کمرنگ شده و تنها نامی از آن باقی مانده است! سی و سومین دوره رقابت های بین المللی چلنج فجر و ششمین دوره رقابت های بین المللی سریز دختران و پسر جوان را برگزار و پای کشورهای بسیار دیگری را به ایران باز می‌کند تا علاوه بر اجرای مسابقات به جهانیان ثابت کند که ایران امن‌ترین کشور دنیاست پوریا امسال سی و سومین دوره رقابت‌های بدمینتون بین‌المللی فجر را برگزار می‌کند و همین موضوع این آگاهی را به مخاطب می‌دهد که بعد از گذشت ۴۶ سال از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی ایران او ۳۳ سال که این مسابقات را بدون وقفه دارد برگزار می کند، که این موضوع در تاریخ عملکرد سایر فدراسیون‌های ورزشی نیز یک رکورد بی‌نظیر تلقی می شود. پوریا شش سال است برای آنکه بدمینتون بدون پشتوانه نباشد، دارد مسابقات بین‌المللی سریریز جوانان دختر و پسر را هم برگزار می‌کند مسابقاتی که بدون هیچ شک و شبهه‌ای آینده بدمینتون ایران را تضمین و اجازه نخواهد داد که تعللی در روند حرکتی رو به رشد این فدراسیون به چشم بیآید. وقتی در صحنه برگزاری رقابت‌های سریز جوانان دختر و پسر چشم مان به نوجوانان ۱۲ ۱۳ ساله‌ای افتاد که بدون ترس از نام حریفان کوچک و بزرگ خود گام به مسابقات بین‌المللی گذاشته و مردانه در مقابل حریفان خود می جنگند، خیال علاقه‌مندان به این رشته راحت شد که پیشرفت و گسترش یک رشته ورزشی با حرف و ادعا امکان‌پذیر نیست بلکه باید در عمل این پیشنهاد را دید و سپس آستین همت را بالا زد و وارد معرکه‌ای شد که، هیچ نگاه بیرونی آنچنانی، به آن نیست! و آنگاه است که باید چنین مدیرانی را قدر دانست و برایشان احترام ویژه ای قائل شد.
چه خوب است که تصمیم گیران و تصمیم‌سازان ورزش کشور نگاهی هم به مدیران این چنینی داشته، تا دیگر مدیران ورزش کشور هم بدانند که هیچ کار خوبی در ورزش مسئولین از نگاه تیزبین مدیران پنهان نمی‌ماند.