مسیر دشوار حفظ قهرمانی

رقابت های کشتی آزاد قهرمانی جهان با پیروزی چشمگیر تیم ملی کشورمان به پایان رسید. این موفقیت و نشاندن لبخند بر لب مردم قابل تقدیر است. در این میان خصوصا نمایش غرور انگیز رحمان عموزاد، امیر حسین زارع، امیر علی آذرپیرار و احمد محمد نژاد تحسین بر انگیز بود.  قهرمانان ما در جهانی کرواسی ۲۰۲۵، مجموعا ۷ مدال ارزشمند کسب کردند که به نوبه خود موفقیت ارزشمندی محسوب می شود. بدیهی است وظیفه داریم  این پیروزی ها را ارج نهاده و به تمام کسانی  که برای رسیدن  تیم کشورمان به چنین جایگاه رفیع تلاش کردند خسته نباشید بگوییم با این اوصاف نمی توان و نباید هشدارها و ضرورت ها را برای تثبیت موقعیت و آینده نگری از نظر دور داشت.

کشتی آزاد ما آخرین بار سال ۲۰۱۳ مجارستان از سکوی قهرمانی بالا رفت. این توفیق یک سال پس از درخشش دلاور مردان ورزش اول در المپیک لندن به وقوع پیوست. جایی که اغلب تیم های دنیا دست به دگرگونی زده بودند و همانند امسال به هر دلیل ممکن تعدادی از قهرمانان دنیا نیز پای در میدان نگذاشتند. در جهانی امسال آمریکایی ها علی رغم اینکه زیر دست ما ایستادند ۳ طلای اوزان ۸۶، ۹۲ و ۹۷ را به خانه بردند. ژاپنی ها هم مانند ما دو طلا گرفتند. روس ها که بدون مهره نامداری چون سعدالله یف و تنها با معدودی از نفرات مطرح خود عازم کرواسی شده بودند نمایش نا امید کننده ای داشتند. آنها طی سال های اخیر به دلیل تحریم ها چنان افت پیدا کرده اند که تنها با یک طلای وزن دوم به کار خود پایان دادند. در جهانی زاگرب اثری از کوبایی ها نبود، آذری ها، ترک ها، ازبک ها، گرجی ها و حتی ارمنی ها و قزاق ها نیز حضور پر فروغی نداشتند.
در چنین شرایطی و از آنجایی که پیش بینی ها حکم به قهرمانی ما می داد، سیاست فدراسیون کشتی کشورمان نیز بر این استوار بود تا از سکوی اولی جهان بالا برویم. برای رسیدن به این هدف، باید با تمام قوا راهی زاگرب می شدیم تا فدراسیون تحت مدیریت دبیر، پس از حدود هفت سال، جام قهرمانی کشتی آزاد جهان را به ایران آورد.  البته که پیروزی کشتی آزاد در کرواسی کام مردم را شیرین کرد اما تداوم این حلاوت نیاز به برنامه ریزی و تلاش مضاعف دارد. به سخن دیگر باید این نکته آویزه گوشمان باشد که گاهی اوقات حفظ قهرمانی از رسیدن به آن دشوارتر است. یادمان باشد سطح رقابت های جهانی سال آینده به مراتب سخت تر از امسال خواهد بود. این دشواری تا المپیک ۲۰۲۸ همچنان سیر صعودی پیدا خواهد کرد. به مرور کشتی گیران جوانی که در کرواسی پای در میدان نهادند با تجربه تر و میدان دیده تر خواهند شد، رقبا با  سازماندهی و حساب و کتاب بیشتر پای کار خواهند آمد و چه بسا روس ها نیز بتوانند مجوز رسمی شرکت در آوردگاه جهانی را پیدا کنند. بنا به دلایل ذکر شده و مطابق عقل و خرد نمی توانیم بی آنکه مسیر موفقیت آینده را هموار کرده باشیم در باد پیروزی کرواسی بخوابیم.
بررسی اجمالی عملکرد آزادکاران  کشورمان در جهانی امسال، گویای این واقعیت است که ملی پوشان ایران جز در برخی اوزان راه خیلی دشواری برای کسب مدال نداشتند به عنوان مثال، زارع علی رغم قدرتنمایی در زاگرب تقریبا با هیچ حریف قدرتمندی روبرو نشد. آذرپیرار اگرچه با تمام وجود مبارزه کرد و حتی تاج الدینوف را هم شکست داد اما انصافا تاج الدینوف همان نبود که در المپیک کشتی گرفت. از عملکرد یونس امامی، قاسمپور و امیر محمد یزدانی چیزی نگوییم‌ بهتر است. تنها کشتی گیر ما که ششدانگ مبارزه کرد و در برابر حریفان نامدار سنگ تمام گذاشت همانا عموزاده خلیلی بود.
بدیهی است ذکر این موارد در جهت کم اهمیت شمردن موفقیت کشتی آزاد در میدان جهانی نیست بلکه هدف بیان برخی نکات و ظرایف است تا در کنار بزرگداشت موفقیت دلاوران کشورمان، توجه مسئولین فدراسیون و کادر فنی را به پاره ای ضرورت ها جلب کرده باشیم. این ضرورت ها بر ما حکم می کند تا با برنامه ریزی دقیق و آینده نگری بلیغ، جایگاه اولی کشتی را در سال های آینده تثبیت کنیم.