منع حضور ۶۵ ساله‌ها در فدراسیون‌های ورزشی یک اشتباه مهلک است!
در ورزش که حیطه اجرایی و مدیریتی آن مثل تمام پدیده‌های زنده و پویا در حال گسترش روزافزون و شمول دم به دم فزاینده است، قوانین و مقررات خاصی حکم می‌رانند که بدون رعایت تام و تمام این قوانین و بدون محترم شمردن این مقررات لازم الاجرا، پیشرفت امکان پذیر نمی‌باشد. تمام قوانین کمال جویی و پیشرفت و تعالی در ورزش مثل هر مقوله دیگری بر زیرساخت‌های اساسی تر و مدیریت های با ثبات تر استوارند، که باید آنها را از قوانین اساسی یا قوانین مادر در ورزش دانست. این قوانین گاه مکتوب و نوشته شده‌اند و گاه غیر مکتوب، اما به شدت مهم و محترم. اصلا انگار بخشی از آداب ضروری ورزش و مدیریت در ورزش هستند. پیشرفت در ورزش و گسترش دادن این مهمترین پدیده بشری در حیطه اخلاق و اجتماع گرایی و قانونمندی، متعهد بودن به همین اصول و قوانین است از جمله این اصول که حالتی شبیه به قانون در عرصه گسترده ورزش به خود گرفته‌اند یکی هم این توصیه بسیار روشن و کاملاً مفهوم و کاربردی است که به «تیم برنده دست نمی زنند». ثبات مدیریت در ورزش به سن و عدد نیست! و یا کلمات دیگر نیز همین دستورالعمل های پیشرفت و موفقیت را بیان کرده‌اند. دستکاری در تیمی که نتیجه می‌گیرد و مدیران آن در مجامع بین‌المللی ورزشی از جایگاه خاصی برخوردارند، اسباب شکست آن تیم یا مدیر را از درون فراهم می‌سازد. نمونه‌های فراوانی دال بر درستی و صحت این اصل و این قانون که در کلاس های عالی مدیریتی آموزش داده و به شدت هم بر آن تاکید ورزیده می‌شود، می‌توان در گوشه گوشه ورزش پیدا کرد. هم در ورزش ایران و هم در ورزش بین الملل در بخش قهرمانی و نیز در بخش ثبات مدیریت. ورزش کلاً تابع این قانون طلایی است! چراکه هر جا که به ترکیب تیم برنده دست برده شود، نوار موفقیت‌ها قطع و حضور در مجامع بین‌المللی هم از دست خواهد رفت. حرف ما مخالفت با قوانین استخدام کشوری نیست، بلکه ادعای ما تنها فدراسیون‌های ورزشی را شامل می‌شود. جایی که تنها تجربه و تعامل عامل پیشرفت به حساب می‌آیند و نه هیچ چیز دیگر! نگاهی به یک یا دو نهاد مهم و بین‌المللی ورزش به خوبی درستی این ادعا را نشان می دهد از عمر جنبش المپیک (منظور المپیک مدرن است که از سال ۱۸۹۴ پایه گذاری شد، صد و اندی سال است که می‌گذرد) در این مدت و در این سازمان بسیار مهم ورزش جهان تنها به تعداد انگشتان دست مردانی همچون دیمیتریوس ویکلاس، بارون پیردو کوبرتن، زیکفر یدارستروم، خوان انتونیو سامارانش و روژروک مدیریت کرده اند. همچنین نگاهی داشته باشیم به امور مدیریتی روسای معروف‌ترین و پرطرفدارترین ورزش امروز جهان یعنی فوتبال و فدراسیون بین‌المللی آن FIFA که اعضای آن از ۲۰۰ کشور نیز گذشته‌اند. فوتبالی که تنها از آن زمان تا امروز ۹ رئیس مانند روبرت گرین، ژول ریمه، ژائو هاوالانژ، سپ بلاتر، جیانی اینفانتینو و … را به خود دیده است. مسئله ای که ثبات مدیریت را نشان می دهد.
آقای دنیا مالی، در ورزش و در مدیریت اجرایی فدراسیون های ورزشی، اصل ثبات یک اصل معتبر و محترم و یک اصل طلایی است. ثبات تیمی، همراه با ثبات مدیریتی از مهمترین اهرم‌های موفقیت و غلبه بر حریفان و بر دشواری هاست. ثبات فکری نیز به همین اندازه اهمیت دارد. پس بیایید برای نه یک بار، بلکه برای همیشه قانون اشتباه، عدم استفاده از بازنشستگان و حضور ۶۵ ساله‌ها را در فدراسیون‌های ورزشی برچیده، تا شما نیز ادامه دهنده راه اشتباه مدیران گذشته ورزش کشور نباشید.
