نقش صنعت ورزش در دستیابی به هدف رشد ۸ درصدی در برنامه هفتم توسعه

آیا صنعت ورزش می‌تواند در دستیابی به هدف رشد ۸ درصدی در برنامه هفتم توسعه ایران نقش بسزایی ایفا کند؟ این نقش از چه جنبه‌هایی قابل بررسی است؟

۱. ایجاد اشتغال و کاهش بیکاری:
با توسعه زیرساخت‌های ورزشی، گسترش فعالیت باشگاه‌های ورزشی و برگزاری رویدادهای ورزشی، فرصت‌های شغلی جدیدی ایجاد خواهد شد. این امر به ویژه در مناطق کمتر توسعه‌یافته می‌تواند به کاهش بیکاری کمک کند. در این راستا، داشتن داده‌های دقیق و معتبر موضوعی مهم است. به عنوان مثال، آمارهای مختلفی از تعداد باشگاه‌های ورزشی کشور، طرح‌های نیمه‌تمام ورزشی و کارگاه‌های ورزشی از سوی مسئولین مختلف اعلام می‌شود، اما نبود یک مرجع آماری مطمئن از مشکلات اصلی برنامه‌ریزی است. سال گذشته، وزارت صمت سند راهبردی صنعت ورزش را رونمایی کرد، اما با گذشت چند ماه، خروجی ملموسی از این سند و راهبردهای اجرایی آن مشاهده نشده است.

۲. جذب سرمایه‌گذاری:
برگزاری مسابقات بین‌المللی و توسعه امکانات ورزشی می‌تواند به جذب سرمایه‌گذاری‌های داخلی و خارجی منجر شود. این سرمایه‌گذاری‌ها می‌توانند به توسعه زیرساخت‌ها و افزایش کیفیت خدمات ورزشی کمک کنند. در این راستا، نیاز است وزارت کشور، شهرداری‌ها و شوراهای شهر با همکاری فدراسیون‌ها و هیئت‌ها و انجمن‌های ورزشی به موضوع برندینگ شهرها با استفاده از ظرفیت‌های ورزشی ورود کنند.

۳. توسعه گردشگری ورزشی:
ایران با تنوع فرهنگی و جغرافیایی خود، به ویژه در زمینه طبیعت‌گردی، می‌تواند مقصد جذابی برای گردشگران ورزشی باشد. برگزاری رویدادهای ورزشی بزرگ می‌تواند به جذب گردشگران و افزایش درآمدهای ارزی کمک کند.

۴. ترویج سلامت عمومی:
افزایش فعالیت‌های ورزشی و ترویج سبک زندگی سالم می‌تواند به کاهش هزینه‌های درمانی و افزایش بهره‌وری نیروی کار منجر شود. این موضوع به طور غیرمستقیم به رشد اقتصادی کمک خواهد کرد. به منظور دستیابی به رشد ۸ درصدی، سهم بهره‌وری ۲/۸ درصد تعیین شده است که در کنار مدیریت و تکنولوژی، سهم سرمایه ۳۵ درصد و سهم نیروی انسانی ۶۰ درصد است. الزام پایداری رشد بهره‌وری تحریک انگیزه کارفرمایان و فعالان اقتصادی و مدیران منابع انسانی شرکت‌ها به اهمیت سلامتی و نشاط نیروی کار به عنوان بزرگ‌ترین سرمایه شرکت‌هاست.

۵. تقویت برند ملی و دیپلماسی ورزشی:
موفقیت‌های ورزشی می‌تواند به تقویت هویت ملی و افزایش اعتبار بین‌المللی ایران کمک کند. این امر می‌تواند به جذب بیشتر سرمایه‌گذاری‌ها و گردشگران منجر شود. در حال حاضر بیش از ۳۰۰ نفر از ایرانیان عضو مجامع بین‌المللی ورزشی هستند، اما نبود سیاست و راهبرد مؤثر توسط وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک و پارالمپیک مشهود است.

۶. توسعه صنایع وابسته:
صنعت ورزش به صنایع مختلفی مانند تولید تجهیزات ورزشی، پوشاک ورزشی و خدمات مرتبط وابسته است. توسعه این صنایع می‌تواند به رشد اقتصادی و ایجاد ارزش افزوده کمک کند. انفعال وزارت ورزش و جوانان و نبود همکاری و هم‌افزایی در رفع مشکلات با وزارت صمت و اتحادیه‌های صنفی مربوطه از چالش‌های فراروی این صنعت است.

در نهایت، برای دستیابی به هدف رشد ۸ درصدی در برنامه توسعه، نیاز است که وزارت ورزش و جوانان، وزارت صمت و دیگر نهادهای صنفی مربوطه با رفع موانع و چالش‌های این صنعت و هدف‌گذاری مناسب، برنامه‌ریزی دقیقی برای تحقق ارتقا و توسعه صنعت ورزش داشته باشند و از ظرفیت‌های آن به نحو احسن بهره‌برداری کنند. این برنامه‌ریزی باید شامل حمایت‌های مالی، توسعه زیرساخت‌ها، ترویج فرهنگ ورزش در جامعه و حمایت اساسی از رفع مشکلات باشگاه‌های ورزشی باشد که پیشران توسعه این صنعت هستند.