نه مرا طاقت غربت، نه تو را خاطر قربت!

برخلاف برخی از دوستان رسانه که با ناباوری به جدایی و سفر بی بازگشت پیشکسوتان و موسپید کرده ها می نگرند،بر این باورم که این رجعت ها و رفتن ها را باید پذیرفت و فارغ البال به سوی معبود شتافت. این آمدن ها و رفتن ها حاوی پیام های خاصی است تا از آن پند بگیریم و در این چند صباح زیست شتاب آلود ،به فکر دوستان و نزدیکان خود باشیم.
باید باور داشت :قدرت وشهرت دائمی نیست و مقام و پول و سرمایه همیشگی نیست. باید روزی رخت بربست و به دنیای دیگری سفر کرد.
در نوشتار قبلی که به دوستان و رفقا توصیه کردم در عیادت از داریوش خان تعجیل کنند و در بیمارستان حاضر شوند،یقین داشتم که جسم نحیف و تکیده او تاب این رنج و مشقت را نداردو عنقریب آسمانی خواهد شد. باید این فراز و فرودهای زندگی و پیری و سالخوردگی و افتادن از اریکه قدرت و نشستن بر روی ویلچر وراه رفتن با واکر و تخت بیماری را باور داشت. این صحنه ها و غربت جدایی از دوستان و همراهان جلوی چشمان ما است و عجیب آنکه برخی از آن غافلیم و بجای برخوردهای همراه با رافت، شفقت و مهربانی، به مناقشه ها و مجادله های آزار دهنده می پردازیم. وقتی به خود می آییم که رفقا یک به یک از ما جدا می شوند و ما را در غربت و بیکسی مان،تنهایمان می گذارند. به قول شیخ اجل سعدی بزرگ:
( نه مرا طاقت غربت،نه تو را خاطر قربت
دل نهادم به صبوری که جزاین چاره ندارم) در این وادی پر فراز و نشیب و زندگی ماشینی که افراد با مشکلات جورواجوری دست به گریبان هستند،انسانهای وارسته ای را می شناسیم که فارغ از منیت ها وکبر و غرورهای کاذب – به دور و بری ها نگاه کریمانه دارند.این صفات در عصر کنونی کمیاب و نادر است. اینکه اگر دارای جایگاه رفیعی هستی و از غنای سرمایه برخورداری ،در بزنگاهها حامی و پشتیبان کسانی باشی که در دریای پرتلاطم زندگی دچار آسیب شده اند. امروز که نوبت به مردی اخلاقگرا،جنتلمن و مدیری پرمایه رسیده که در ورزشگاه پیر شهر بر دوش دوستان و رفقا آرام بگیرد تا به سوی جایگاه ابدی بشتابد،باید برخی ناگفته ها را گفت. او امروز در دل خاک آرام خواهد گرفت،اما باید گفت: داریوش در خفا دستگیر خیلی ها بود و دل دریایی داشت.
در این ایام بازیکنانی که با داریوش خان همبازی بودند و یا در عرصه مدیریت با او همنشینی داشتند،خاطراتی دارند که بیان آن در تاریخ ثبت و ضبط خواهد داشت.در این راستا ما اهالی رسانه هم رسالتی به عهده داریم و لزوما باید خصائص و اوصاف افراد نیکوخصال را بیان کنیم. چه زیبا و جاودانی است وقتی افرادی را در حوزه ورزش در کار خیر، پیشقراول و پیش رو می بینیم. افرادی که در خفا و سکوت و سکون از این و آن دستگیری می کنند.
داریوش عزیز در یکی دو جا و دور از چشم بقیه پولی در دست صاحب این قلم گذاشت تا برای برگزاری مراسم یکی دو پیشکسوت محترم و آبرومند هزینه کنیم. شاید دیگر بزرگان ، دوستان ،نزدیکان و اقربای داریوش خان هم نمونه هایی از این دست از همراهی ها و دستگیری های پشت صحنه را سراغ داشته اند که او در زمان حیاتش راضی به بازگویی آن نبود و… این صفات پسندیده و روحیه ایثار و جوانمردی باید الگوی جامعه ورزش باشد و اهالی رسانه و قلم هم باید مروج آن باشند و…
امروز در مشایعت و همراهی با این پیشکسوت ورزش و مدیر لایق ، آرامش الهی برای او آرزو می کنیم و برای دوستان و خانواده عزیزش صبوری و شکیبایی مسالت داریم.