وجود باشگاه ورزشی برای جامعه، مهم تر از داروخانه است!
زندگی یک فرصت است. فرصتی که در آن همه چیز وجود دارد. بدی، خوبی، درستی، نادرستی، پاکی، صداقت و …. اصلا اجازه بدهید در این باره مثالی بزنم. می دانید کاربرد چاقو چیست؟ و چه استفاده ای از آن می شود؟ چاقو هم می تواند جان یک بیمار را نجات دهد و هم می تواند جان یک انسان بی گناه را بگیرد! و همه این موارد بستگی به نوع استفاده ما آدم ها از آن چاقو دارد. نهال می گردد و می گردد و سرانجام نیز آب را پیدا می کند تا بی نیازی خودش را به انسانها نشان دهد. به دیدار سید حسن خمینی رفته بودیم و او از اینکه با ورزشی ها نشسته است، خیلی خوشحال بنظر می رسید، بطوری که من این حال خوب را در نزد کمتر مقام مسئولی تا آن روز دیده بودم. او نزد من آمد. گونه های مرا بوسید و من هم گونه های او را بوسیدم. او در همان شرایط خاص خطاب به من گفت: هیچ وقت مازیار را فراموش نمی کنم. چرا که من فوتبال را پیش او یاد گرفته ام. او ورزش را خوب می شناسد و اتفاقات آن را دنبال می کند. اما هرگز در باره آن اظهار نظری نمی کند. درست بر خلاف خیلی از مسئولان دیگری که اصلا ورزش را نمی شناسند، اما در مورد آن اظهار نظر می کنند. اگر کسی از من بپرسد که وجود داروخانه برای جامعه مهم تر است یا باشگاه ورزشی؟ من بدون هیچ شک و شبهه ای خواهم گفت که باشگاه ورزشی! چرا که وجود باشگاه ورزشی اجازه نمی دهد تا پای شما به داروخانه برای گرفتن دارو باز شود و این ارزشمند است. پس برای سلامتی جامعه تا می شود باید برای مردم امکانات ورزشی ساخت و آنها را با شرایط آسان راهی باشگاه های ورزشی کرد. و در این راه وزیر ورزش و جوانان می تواند نقش بسیار تعیین کننده ای را داشته باشد. وزیر باید بداند که مردم از او چه می خواهند و برای خواسته آنها احترام قائل شده و برای تحقق آن خواسته ها بکوشد. مدیران ورزشی ما باید بدانند که ورزش برای مردم است و افتخار قهرمانی آن هم دوباره به مردم بر می گردد. پس نقش مردم را در ورزش کشور جدی ببینیم و بدانیم که اگر برای آنها کار نکنیم در حقیقت شکست را پذیرفته ایم و این مسئله اصلا برای کشور پویا و پر انرژی ما خوب نیست. ( ادامه دارد )
