ورزش دانش آموزی با “حرف درمانی” درست نمی شود!

چنانچه صادقانه بخواهیم به موضوع ورزش در مدارس نگاه کرده و واقعیت های آن را بیان کنیم، باید بپذیریم که به جز برهه ای از زمان که آن هم متاسفانه زمانش خیلی زیاد نبود، در حال حاضرچیزی بنام ورزش مدارس نداشته و نداریم! حتی اگر به شکل نمایشی وزیر ورزش و جوانان و … را به محل باصطلاح برگزاری اردوی تیم های ورزشی دانش آموزی ببریم. از زبان وزیر راجع به تعامل بیشتر دستگاه ورزش کشور با ورزش آموزش و پرورش حرف بزنیم و مدعی این باشیم که می خواهیم روزها و ساعات ورزش مدارس را زیادتر از آن چیزی که در حال حاضر هست، کنیم و … البته در این خصوص گرفتن عکس های یادگاری و بیان حرف های تکراری هم کارساز نخواهد بود، چرا که قرار نیست حال ورزش کشور با حرف درمانی خوب شود! کدام عقل سلیم، می پذیرد که وقتی اعضای تیم های ملی دانش آموزی را فدراسیون های مربوطه معرفی می کنند. اردوی آن تیم را نیز همان فدراسیون در محل های مربوط به آماده سازی تیم های خودش انجام می دهد و سرانجام نیز فدراسیون در انتخاب نفرات نهایی جهت اعزام نقش آفرینی می کند، این دیگر کجای آن به تیم منتخب دانش آموزی شبیه است؟ اصلا نقش اصلی مسئولان ورزش دانش آموزی در این میان چیست؟ سالهاست که دوستان کارشناس و کاربلد که همه آنها هم آموزش و پرورشی بوده و امروز در میان صاحب نامان ورزش کشور بوده و هستند، می گویندکه برای ایجاد تحول در نحوه عملکرد ورزش دانش آموزی باید از نو برنامه ای جامع، کامل، کاربردی و … نوشت. اما چه کسی صدای این دلسوزان واقعی ورزش مدارس را می شنود؟کسانی که اگر باشند، دیگر نیازی به حضور تصمیم گیران و تصمیم سازان امروزی ورزش در مدارس نخواهد بود! همان کسانی که خودشان هم نمی دانند که از این ورزش برجای مانده مدارس چه می خواهند! همان کسانی که با پنهان کاری، کاری کرده اند که کارشناسان ورزش نمی دانند که در ورزش آموزش و پرورش چه می گذرد! قرار است چگونه امکانات مورد نیاز ساعات ورزش مدارس تامین شود! چرا از مسابقات پر شور و شعف آموزشگاهی دیگر خبری نیست و دهها سوال دیگر که خدا را شکر، هیچ پاسخگویی هم یافت نمی شود که به آنها پاسخ مناسب بدهد. همان دوستانی که هر چه را که نمی دانند، در عوض برنامه مسابقات جهانی دانش آموزی را خوب حفظ هستند و می دانند که کدام مسابقه قرار است چه زمانی و در کدام کشور برگزار شود تا آنها نیز بتوانند از خوان گسترده ورزش کشور بهره مند شده و به اسم همراهی تیم های دانش آموزی سفری به صربستان و یا هر کشور دیگری داشته باشند! سفری که خودشان هم می دانند که سهم شان در شکل گیری تیم های ورزشی آن صفر بوده است! در این متن  به دوستان امروزی مان در ورزش آموزش و پرورش پیشنهاد می کنیم که آیا بهتر نیست،  که به جای صرف هزینه های هنگفت این سفرهای با کمیت اما بدون بازده، آن هزینه ها را صرف خرید امکانات اولیه ورزش مدارس کنند تا دانش آموزان بتوانند در ساعت ورزش مدارس به جای تفریح، ورزش کنند و …
دوستان باور کنید با طرح اضافه کردن ساعات ورزش مدارس و یا افزایش روزهای آن این کلاف پیچ و واپیچ همچنان پرگره باقی خواهد ماند و حرف درمانی هم نخواهد توانست، ورزش مدارس را از حال بدی که دارد نجات دهد.