ورزش مدارس، نياز به تغييرات گسترده دارد!

وقتي صحبت از اهميت ورزش و پشتوانه سازي براي آن مي شود، دوست و دشمن از نقش بالاي تاثيرگزاري آموزش و پرورش در آن مي گويند، آموزش و پرورشي كه استعدادهاي بكر اين مرز و بوم را در اختيار داشته، و مي تواند كاري كند كه ورزش كشور به لحاظ كيفي به آينده بهتري بيانديشد. اما تحقق اين مهم به همين سادگي ها ميسر نبوده و شروط خاص خودش را دارد. كه يكي از مهمترين آن شروط، تزريق انديشه تازه و افراد خوش فكر و خلاق به آن است! آنهايي كه جداي از نگاه FAN ، به اصل ورزش بيانديشند! كساني كه بدانند همه ورزش آموزش و پرورش اعزام تيم هاي دستچين شده به رقابت هاي جهاني دانش آموزي نيست، رقابت هايي كه هيچ كشوري در دنيا آن را با اندازه ما جدي نمي گيرد و برايش قهرماني در آن رقابت ها اهميت ندارد! چنانچه بپذيريم كه ورزش آموزش و پرورش بيمار است، اين را نيز خواهيم پذيرفت كه از اين بيمار رو به احتضار انتظار چنداني نمي توان داشت، مگر اينكه براي از اين به بعد آن، تعريف تازه اي از ورزش آموزش و پورش ارائه دهيم، تعريف تازه اي كه با حضور مديران فعلي هيچ اميدي به آن نمي توان داشت. توجه به آمارهاي ساختگي و فيك كه توسط مسئولان ورزش آموزش و پرورش طي ساليان گذشته به مديران بالا دستي داده شده و مي شود هم همان آفت خطرناكي است كه امروزه سقوط ورزش مدارس را رقم زده است. وقتي مدارس زمين مناسب را براي ورزش كردن بچه ها ندارند! وقتي مدارس فاقد امكانات اوليه ورزش كردن هستند! وقتي معلمين تلاشگر ورزش، به تبع همين مشكلات عملا كارآيي خود را از دست داده اند! وقتي زنگ ورزش بچه هاي ما در مدارس به زنگ بازي تبديل شده اند و … نتيجه هماني مي شود كه در حال حاضر وجود دارد! يك ورزش بي رمق، بي جاذبه، بي انرژي، بي هدف و … كه تنها نامش در برنامه درسي مدارس گنجانده شده است!