ورزش مدارس در حسرت گذشته
اگر در تحقق اهداف تربیت بدنی و ورزش در مدارس که توسعه، نشاط، سلامتی و تندرستی است نا کام مانده ایم قطعأ راه جبران آن، آدرس غلط دادن و پاک کردن صورت مسئله نیست! دوستان تصميم گير و تصميم ساز در معاونت ورزش و تندرستي وزارت آموزش و پرورش شما بفرمائيد: رشته هايي مانند بوکس، کاراته، تیراندازی و … کجای ورزش مدارس قرار دارند؟ حقيقتأ در مدرسه ای که به سختی یک توپ فوتسال پیدا مي شود تا معلم ورزش، بچه ها را با آن سرگرم کند، اعزام به مسابقات جهانی ديگر چه صیغه ای است؟ اگر در هرم ورزش مدارس، ٣ ركن اموزش، تمرین و در نهایت مسابقه وجود دارد، اصلا مگر آموزش و تمریني داشته ایم که به سراغ مسابقه، آن هم از نوع جهانی اش می رویم؟ بیائیم براي يكبار هم كه شده، به رسالت خود درست عمل کنیم. آن جا که تربیت بدنی و ورزش مدارس باید برای همه و برای تربیت از طریق حرکت باشد، اصلا آيا تا به امروز از خود پرسيده ايد كه چرا نسل امروز به اين اندازه بی تحرک و چاق شده اند؟ قطعأ از زمانی که متولیان ورزش مدارس فکر کردند، كه به جای ترویج ورزش برای همه دانش آموزان، باید چمدان خود را برای سفر به خارج ببندند اين اتفاق ها افتاده است، اينطور نيست؟ براستي در اين ميان پاسخگو کیست؟ نظارت بر عملکرد مدیران کجا رفته است؟ آقایان مسئول ترا به خدا، این آخرین دلخوشی دانش آموزان در مدرسه، يعني زنگ ورزش را از آنها نگیرید، و اجازه دهيد، ورزش مدارس به سبک سی سال پیش اداره شود! آن زمان که همه دانش آموزان با شور و اشتياق فراوان، يك هفته را به عشق حضور در ساعت ورزش طي مي كردند تا در آن زنگ، گرد معلم ورزش خود جمع شده، بدوند و حرکتي داشته و شادی كنند. درست همان زمانهايي كه خبری از مسابقات جهانی و عناوین انحرافی و اين چيزها نبود.
ياد باد، آن روزگاران، ياد باد!
