ورزش نیازمند پوست اندازی!
ورزش ایران سالهاست نیازمند پوست اندازی و حضور اندیشه نوست. به عبارتی اداره ورزش به شکل نوین با افکار قدیمی و فاقد دانش لازم، امکان پذیر نیست. این اندیشه نو بدون شک با کمک تجربه گذشتگان دو بال پروازی بلند خواهد بود. در دهه های اخیر با هر تغییری در مدیریت کلان ورزش امیدوار شدیم که چنین اتفاقی رخ خواهد داد. آخرین آن دوره مدیریت قبلی بود. بهانه پشت بهانه، پشت هم اندازی پشت هم اندازی، مدیریت هایی که جسارت و دانش لازم را نداشتند نه تنها حلال مشکلات نشدند رفته رفته خود باری دیگر روی دوش ورزش شدند. این مدیریت ها با تلقین این «تز» مردود که مشکل جای دیگریست با کمک عده ای که به این فریب دامن زدند ورزش را از چاله به چاه انداختند. ورزش برای تعالی و رسیدن به اهداف مورد نظر اگر چه پیچیدگی هایی دارد اما با «فرمولی» ساده روبروست. نشاندن افراد روی صندلی هایی که شایسته آن هستند چاره همه دردهاست.ورزش به عنوان امری تخصصی روی کرسی مهم مدیریت نیاز به افراد متخصص دارد. آیا ما چنین کرده ایم که توقع روزهای خوش آن را داریم؟ کدام مدیری را دیدیم که پس از چند سال در بخش مدیریت جانشین شایسته ای تربیت کرد و با وداع آبرومندانه فضایی دلپذیر در این بخش را رقم زد؟ بخش اعظم رفت و آمدهای ورزش با چالش و تنش همراه نشده است؟ آیا مجبور نشدیم با جرثقیل افراد را از میز خدمت(!) جدا کنیم؟ مگر خدمت زورکی هم داریم؟ در این کشمکش ها شاهد حضور چه غریبه هایی که در ورزش نبودیم. در این باره مثلاً ورزشی ها چقدر نقش منفی داشتند؟ داستان ورزش ما در این بخش کتابی قطور است. اما بگذریم… حرکت کند تغییرات در ورزش تصویری ناامید کننده را رقم زده بود که با تغییر جهت آنتن شاهد تصویری شفاف تر شده ایم. نه این که این تغییرات اندک همه خواسته ورزش و یا بی اشکال باشد اما از سکون و بی تحرکی حتما بهتر است. خبر از تغییرات تازه تر به گوش می رسد. امیدوارتر از چند روز پیش شدیم و منتظر تغییرات لازم، همراه با حساب و کتاب هستیم. این تغییرات شاید بتواند در فضای فرهنگی و ادبیاتی برخی مدیران ورزش هم تاثیرگذار باشد. شرط لازم در این باره حجم قابل توجه تغییرات است تا گروه اندک و تازه وارد تحت تاثیر گروه کثیر قرار نگیرند.
