پیش بینی ۲۸ طلا با کدام ابزار و برنامه؟
پیش بینی و هدف گذاری برای حضور موفق در بازیهای آسیایی ۲۰۲۶ لزوما باید با طراحی،برنامه ریزی و حمایتهای مالی و اجرایی توام باشد. با توقعات بیجا و غیر واقعی به هدف نمی رسیم.
نزدیک به دو سال تا بازیهای آسیایی فرصت داریم.
توفیق حضور چند دوره در بازیهای آسیایی و مشاهده عملکرد رقبا و کاروان ایران را داشتم. از بازیهای آسیایی ۲۰۱۰ گوانگجو،تا اینچئون کره که ابتدا چهارم و سپس رده پنجم قاره را کسب کردیم ،عملکرد کاروان اعزامی در حد انتظار بود. از بازیهای جاکارتای اندونزی تا هانگژوی چین که در رده بندی نزول داشتیم و به رده ششم و هفتم رسیدیم،باید دلایل مهم پیشرفت رقبا و نزول کاروان اعزامی را بررسی و موشکافی کنیم.
در مقطعی از زمان که اخبار وسیع فوتبال ملی و حواشی بازی با کره شمالی کانون توجهات همگان شده است. همکاران خوب ما در رادیو ورزش ،مباحثی تخصصی و مهم‌پیرامون بازیهای آسیایی آینده را در اولویت قرار داده و در این زمینه در پی ریشه یابی مسائل آشکار و پنهان ورزش قهرمانی هستند.
پیش بینی ۲۸ طلا برای بازیهای پیش رو باید واقعی و نه آرمانی باشد. همگان می دانیم مدیریت اکثر فدراسیون های ما دارای اشکالات اساسی است و بعضا با سرپرستی اداره می شود. در واقع ابتدا باید نظام مدیریت ورزش را در رشته های مدال آور سامان داد و بعد از آنها طرح و برنامه خواست.
در ورزش قهرمانی نمی توان با یک برنامه کوتاه به هدف رسید.باید طرح جامع پنج ساله و بیشتر را در دستور کار قرار داد.
* آمار و ارقام واقعی
شایداستفاده از آمار و ارقام بتواند،مسیر درستی پیش روی مدیران،اهالی فن و مخاطبان عزیز قرار دهد. کشورهای چین،ژاپن و‌کره که رده های اول تا سوم آسیا هستند،حالا حالاها دست نیافتنی خواهند بود. هند که چهارم قاره بوده در اکثر رشته ها فعال بوده است. آنها در کبدی،تیراندازی و حتی کشتی رقیب اصلی ما برای کسب مدال طلا هستند.ژاپن در اوزان سبک کشتی آزاد وفرنگی چند مدال طلا را از چنگ ما خارج می کند. در تکواندو و شمشیر بازی کره ایها و در ووشو چینی ها نخواهند گذاشت به راحتی به مدال طلا برسیم. در قایقرانی قزاقها و ازبکها عرصه را بر ما تنگ کرده اند و به چین و کره و ژاپن اضافه شده اند. کسب طلا در قایقرانی و رویینگ و کایاک و‌کانو به این سادگی ها نیست. در وزنه برداری ،دوچرخه سواری و بوکس و ژیمناستیک و شنا نمی توان به مدال طلا فکر کرد. شاید حادثه ای اندک بتواند تک مدال طلایی در وزنه برداری برای ما به ارمغان بیاورد.
* در رشته های تیمی امید طلا نداریم
در رشته های تیمی مثل والیبال،بسکتبال،هندبال،واترپلو و فوتبال پیش بینی مدال طلا واقعی نیست. درسنگ نوردی و شطرنج که در بازیهای قبلی مدال طلا بدست آوردیم شیوه مدیریت درستی نداریم.آن مدالها هم با حادثه به ما رسید. در دو‌ومیدانی که مدالهای رنگارنگی توزیع می شود،حرفی برای گفتن نداریم. احسان حدادی که تک مدالهای طلا برای ما کسب می کرد ،پا به عرصه مدیریت گذاشته است . حسین رسولی که در هانگژو در پرتاب دیسک مدال طلا گرفت،شرایط تمرینی خوبی ندارد و با رکوردهای آسیا فاصله دارد. در تیراندازی بانوان سیر عقبگرد داریم. در آقایان فکر مدال برنز هم نباید داشت. در تیر و‌کمان کره و چین و ژاپن رقبای اصلی مدالهای رنگارنگ هستند. در کبدی با حضور هندی ها کسب مدال طلا در رده بانوان و آقایان بسیار ضعیف است. در کوراش،کاراته و تکواندو و ووشو و البته کشتی آزاد و فرنگی امید مدال طلا داریم. فکر نمی کنم با شرایط فعلی به عدد ۱۵ برسیم.
در اسکیت فری استایل که تایلند و کره عناوین جهانی دارند،در کشور استعداد فراوانی داریم که مغفول مانده است.
در بوکس سالهای متمادی است سیر قهقرایی داریم.
به قایقرانی و شمشیر بازی و دوچرخه سواری توجهی نداریم. در کنار این مسائل باید آگاه باشیم که کشورهای دیگر از جمله قزاقها ازبکها،هندی ها،تایلندی ها و حتی چین تایپه و کره شمالی هم رقبای سرسختی هستند که رفته رفته عرصه را برای ما تنگ می کنند. بنابر این از یک سو باید تلاشهای مان در عرصه قهرمانی و‌کسب مدال افزونتر و با طراحی درست باشد. از سوی دیگر نباید انتظار مردم را بالا ببریم و بی جهت رتبه هایی را پیش بینی کنیم که توان آن را نداریم.
