چانه ورزشی که روز به روز کوچک و کوچک تر می شود!

وقتی صحبت‌ها و یا رفتارهای برخی از روسای فدراسیون‌های ورزشی را می بینیم و یا می‌شنویم، غبطه این را می خوریم، که واقعا در ورزش داریم به کجا می‌رویم؟ براستی این رفتارهای چندگانه در نزد برخی از روسای فدراسیون های ما نشانه چیست؟ و … اگر اندکی به عقب تر برگردیم، به این واقعیت خواهیم رسید، که در زمان های نه چندان دور، رؤسای فدراسیون‌های ما، نفراتی چون مشحون‌ها، یزدانی خرم ها، پورعلیفردها، خلیلی ها، پوریاها، سادات رضایی ها، گهرخانی ها، مصطفوی ها،مرادی ها، کرباسیان ها، رحیمی‌ها، امیرحسینی‌ها و … بودند. افرادی که هر کدام شان نه در مدیریت، بلکه در رفتار، کردار و گفتار هم بسان یک الگوی تمام عیار رفتار می‌کردند و چنان مخاطب را تحت تاثیر شخصیت بالای خود قرار می‌دادند، که نیمی از مسائل و مشکلات ورزش با همان نوع نبرخورد حل می‌شد. اما واقعاً امروز چه بلایی دارد بر سر فدراسیون‌های ورزشی ما می‌آید؟ و قرار است این بی نظمی ها در ورزش تا کجا ادامه پیدا کند؟ قرار است این کوچکی شانه ورزش به کجا ختم شود؟ و …
اعتقاد جامعه ورزش در مواجهه با چنین ناهنجاری هایی این است که تا زمانی که نحوه برگزاری مجامع انتخاباتی فدراسیون های ورزشی عوض نشود، این معضلات همچنان ادامه خواهد داشت! چرا که ورزش ما هنوز به این جایگاه تفکری والا نرسیده است که بخواهد روسای فدراسیون‌های خودش را به شیوه انتخابی برگزیند! چرا که حاصل این نوع نگاه و روش غلط سال‌هاست که دارد در ورزش ما نتیجه عکس می‌دهد، و مسئولان ورزش نیز علیرغم انتقاداتی که در این خصوص به عملکرد آنها شده و می شود، همچنان به تکرار اشتباهات گذشته خود تن می‌دهند، اشتباهاتی که متاسفانه دارد عیار ورزش ما را پایین و پایین‌تر می‌آورد! و باز ما تماشاگر شرایطی هستیم که به اشتباه بودن آن ایمان داریم. برای مثال در یک فدراسیون آنقدر فضا را باز می گذارند که بیش از ۱۰ کاندیدا، در مجمع انتخاباتی آن شرکت می کنند و در فدراسیونی دیگر آنقدر فضا را می بندند که به جز آقای سرپرست که کاندیدا هم هست کس دیگری جرأت حضور پیدا نمی کند و …