چرا بايد، مرگ براي همسايه خوب باشد؟

چندی پیش از سوی دست اندرکاران وزارت ورزش جوانان خبر رسید که شصت و اندی از نیروها و مدیران این وزارتخانه به افتخار بازنشستگی نایل آمده و بازنشسته خواهند شد. خبری که رسانه‌ای شدن آن به مذاق خیلی‌ها خوش نیامد و دلخوری‌هایی را در زمان خودش ایجاد کرد. اما این اتفاق در زمان خودش، یعنی یکی دو ماه پیش با پذیرش برخی نیروها و مقاومت تعداد دیگری از دوستان مواجه شد. دوستانی که تمایل داشتند که این اتفاق بنابر دلایلی برای آنها در اسفند ماه بیفتد. اسفند ماهی که به زودی از گرد راه خواهد رسید و مدیران مربوطه در وزارت ورزش و جوانان باید پاسخی برای عدم تحقق این اتفاق، در وزارتخانه خود داشته باشند. حتی آن‌هایی که نامه مربوط به بازنشستگی برخی از ما بهتران را در کارتابل خود بایگانی کرده و آن را به گذشت زمان سپرده‌اند تا بلکه آب‌ها از آسیا افتاده و دوستان دوباره بتوانند به خدمات خود در وزارت ورزش ادامه دهند. که این معنایش قطعأ عدالت نیست. عدالتی که احمد دنیا مالی وزیر ورزش و جوانان مدام از آن حرف می‌زند. اگر بپذیریم که نائل شدن به بازنشستگی یک قانون است، پس باید که به آن احترام نیز گذاشته شود. قانونی که یا برای همه باید اجرا شود و یا اگر قرار است اجرا نشود، این مورد برای همه باید لحاظ گردد و اینجاست که کار مسئولان وزارت ورزش سخت می شود، چرا که هستند دوستانی که موضوع بازنشستگی خود را در زمانش پذیرفته و رفته‌اند و امروز از عملکرد برخی از مسئولان وزارت گله مندند، که اگر موضوع بازنشستگی شصت و اندی نفر، وجاهت قانونی داشته پس چرا فقط شامل حال آنها شده است و این اصلاً برای احمد دنیا مالی و همکارانش در وزارت ورزش و جوانان امتیاز مثبتی به حساب نمی‌آید!