کتانی های 25 ریالی!

در فوتبال آن روزها که در زمین های معروف به یخچال برگزار می شد، داوری مثل امروز وجود نداشت. بلکه داور فرد بزرگتری بود که به اسم داور می آمد و بازی را داوری می کرد و هیچ کس هم جرات نداشت روی حرف او حرف بزند. این داور می آمد درون زمین می ایستاد و چنانچه احیانا بازیکنی، بازیکن دیگر را می زد، خطا می گرفت! و بعد هم بازی ادامه پیدا می کرد! در آن روزها بیشتر بازیکنان با پای برهنه فوتبال بازی می کردند، البته بازیکنان متمولی هم بودند که همان زمان ها هم با کتانی بازی می کردند و وقتی هم که کتانی آنها پاره می شد، نزد کفاش ها می رفتند تا کفش آن را بدوزد و یا به تعبیری بهتر، تعمیر کند! البته کارکفاش های آن روزها هم چندان سخت و دشوار نبود! آنها کتانی بچه ها را برای تعمیر می گرفتند و از جایی که پاره یا سوراخ شده بود با سیریش به بدنه کتانی می چسباندند! کاری که دوام و قوام چندانی هم نداشت و دوباره با یک شوت زدن ساده از همان جا پاره و دوباره کارهای قبلی باید تکرار می شد! البته در آن روزها تعداد کفاش هایی هم که کفش فوتبال می دوختند، زیاد نبود! برای مثال آقای نوبخت اولین کفاشی بود که اصفهانی بود و کفش فوتبال می دوخت! و دومی آنها هم آقایی بنام قمشه ای بود که او هم در تهران کفش فوتبال می دوخت! کفش هایی که قیمت آنها 25 ریال بود، که آن روزها قیمت زیادی محسوب می شد. از کفش فوتبال گفتیم، بعد نیست این را هم بگوئیم که بهترین شورت فوتبال آن روزها را آقای فهیم دژبان می دوخت. آقایی که مغازه اش در خیابان لاله زار نو، بالای چهارراه مهنا بود! او در مغازه اش فقط شورت فوتبال می دوخت و آنها را 2 تومان می فروخت! که کار و کاسبی خوبی هم داشت! در آن روزها نهایت آرزوی بازیکنان فوتبال این بود که آنقدر در تیم های خودشان خوب بازی کنند که سر از تیم های معروف دیگر در بیآورند، که این اتفاق هم می افتاد. و آنها می توانستند، بازی در تیم های اسم و رسم دار را هم تجربه کنند! تجربه گرانبهایی که انگیزه اصلی بازیکنان فوتبال آن روزها را تشکیل می داد! حالا که حرف ها به اینجا رسید، بد نیست تشکری هم از نفراتی داشته باشیم که در راه احیای فوتبال نقش تاثیرگذاری داشتند. آقایان رسول مددنوعی، مکی الهی، علی کاظمی و … که الحق والانصاف فوتبال این کشور به آنها بدهکار بوده و هست! ( ادامه دارد )