مدل ورزش ایران منفی است!
ایران دارای چه مدل ورزشی است؟ پاسخ به این سوال قطعأ چندان مورد استقبال مسئولان ورزش ن، چرا که مدل ورزش ایران منفی است. یعتی ایران هیچ مدل و نقشه راهی برای ادامه مسیر خود نداشته و به روزمره گی رسیده است، و برای همین هم هست که دهها سال است که جور ورزش ایران را در مدال آوری فقط دو یا سه رشته می کشند.
در حال حاضر و در امر باشگاهداری اکثریت قریب به اتفاق باشگاهای مطرح جهان در دوره سوم خود هستند. درحالی که باشگاهداری در کشور ما همچنان در دوره اول مانده است! نه اقتصاد بازار آن شکل گرفته است و نه از نقش دولت در آن کاسته شده است! در ورزش های فدراسیونی هم بعد از المپیک ۲۰۱۲، بهترین نتیجه تاریخ ورزش ابران در دوره دبیر کلی بهرام افشارزاده رقم خورده است! که نشان از توانمندی و قدرت مدیریت او داشته و دارد. در آن دوره منحنی های بِلوغ دو سه فدراسیون، با هم تلاقی شد و ان نتیجه خیره کننده تاریخی بدست آمد.
بهر صورت در ورزش معاصر وزارت ورزش غرق در جلسات مکرر ستادی با یک قرارگاه موازی که از نظر علمی هم فاقد جسارت حضور در نشست های علمی است. در حال حاضر چنانچه کسی نقشه راه وررش کشور را متوجه شد، از طریق رسانه ها اطلاع رسانی عمومی کند. نه مانند آنکه یک چیزی راجع به سنگاپور پراند. ولی نمی دانست که سنگاپور هم مانند نروژ در حوزه سلامت سرآمد است. درآمد سرانه سنگاپور بالاست. ولی در حوزه سلامت، جایگاه یک نروژ را درجهان را ندارد. متاسفانه سالهاست که بسیاری از روسای مدعی فدراسیون های بودجه خوار در کلام مدعی کسب همه گونه عناوین هستند، اما همین که به زمین سفت المپیک برخورد می کنند. تکیه کلام تکراری شان این است: شرمنده ….
واقعیت ماجرا این است که بازیهای گول زننده همبستگی کشورهای اسلامی و … مدتهاست که دیگر حیات خلوت ورزش ایران نیستند.
