حسرتی که پنجاه ساله شد!

هجدهمین دوره رقابت های جام ملت های آسیا در دوحه، پایتخت کشور با قهرمانی میزبان به پایان رسید و باز همان اتفاقی که در ادوار گذشته برای فوتبال کشورمان رخ داده بود، دوباره تکرار شد تا حسرت قهرمانی مرز نیم قرن را هم برای فوتبال ما پشت سر بگذارد! در پایان این رقابتها ما باز حسرت روزهایی را خوردیم، که با ساده انگاری بیهوده آنها را از دست داده بودیم! به گفته دوست و دشمن در قطر شرایط تیمی خوبی نداشتیم. اگر از نتایج ۳ بازی اول با تیم های فلسطین، هنگ کنگ و امارات در مرحله گروهی بگذریم و آنها را ملاک ارزیابی تیم ملی قرار ندهیم، باید بپذیریم، که در بازی با سوریه که در آن کار به ضربات پنالتی کشیده شد، متزلزل نشان دادیم! در برابر ژاپن فقط ۴۵ دقیقه فوتبال ناب ایرانی بازی کردیم و نتیجه اش را نیز با پیروزی بر سامورایی ها گرفتیم! و به جمع ۴ تیم برتر قاره کهن راه یافتیم و به دیدار قطری رفتیم که از هر حیث ضعیف تر از ژاپن بود، اما حساسیت بالای آن دیدار و عدم خودباوری در کنار اشتباهات کادر فنی تیم ملی در چینش نفرات سبب شد تا ما بازی نیمه نهایی را به میزبان، یا بهتر بگوئیم، اکرم عفیف واگذار و دست از پا درازتر با جام خداحافظی کنیم! شاید خیلی ها در توجیه این حذف ناباورانه، بخواهند از زبان آمار بنفع خودشان سخن بگویند! اما همانها نیز این واقعیت را می دانند که علم آمار، بنوعی علم فرار از واقعیت هاست!یعنی اگر در بازی با قطر همه آمارها هم بنفع تیم ملی ایران رقم خورده باشد، آنچه بعنوان یک واقعیت به آن استناد می شود، نتیجه ای است که بر روی تابلو حک می شود. یعنی شکست۳ بر ۲ ایران و حذف ناباورانه این تیم از گردونه رقابتهای جام ملت های آسیا! اما سوال یا سوالاتی که این جا مطرح می شود، اینکه براستی چرا تیم ملی ایران با این همه ستاره آرزوی قهرمانی اش از نیم قرن هم تجاوز کرد؟ چرا در بهترین دوره ای که می توانستیم قهرمان جام ملت های آسیا شویم، نتوانستیم به این مهم نائل آئیم؟ چرا با تیمی مسن گام در این رقابت ها گذاشته و به اسفاده از آنها نیز اصرار داشتیم؟ چرا در بازی با قطر، اکرم عفیف را ندیدیم و اجازه دادیم تا او هر کاری که می خواهد در زمین انجام دهد؟ چرا در استفاده از بازیکنان جوان اهمال کاری صورت گرفت و اجازه خودنمایی را از آنها سلب کردیم؟ چرا نیمکت تیم ملی کشورمان را آنقدر شلوغ و بی نظم کردیم که ترافیک دستیاران و همراهان در آن کاملا مشهود بود؟ چرا عقده های گذشته را یکبار دیگر تکرار و به جای آرامش، تنش را به تیم وارد کردیم؟ با چه ادله ای شیوه بازی تیم ملی فوتبال کشورمان را بهتر از منچستر سیتی توصیف و باعث خنده اهالی فوتبال شدیم؟ و چراهای دیگری که هیچ گاه به آنها پاسخ درستی داده نشد؟ در خصوص علت این ناکامی بزرگ به سراغ جمعی از کارشناسان و دلسوزان واقعی فوتبال رفتیم و نظرات آنها را در این باره این چنین جویا شدیم.