نگاه دم دستی به ورزش!

این روزها، یعنی روزهای منتهی به انتخابات در ستادهای انتخاباتی کاندیداهای حاضر در صحنه انتخابات ریاست جمهوری، ورزشی های زیادی تردد داشته و اینطور وانمود می کنند، که حضور آنها باعث حاضر شدن علاقه مندان به ورزش در پای صندوق های رای بنفع آن کاندیدای خاص خواهد شد! ورزشی های که چنان بعضا ناشناخته اند، که باید در جلسات به همراه خود نفراتی را داشته باشند که آنها را برای دیگران معرفی کنند! ورزشی هایی که بعضا در رشته های تخصصی خودشان هم غریب هستند و صرفا باید روی رای خود آنها حساب باز کرد! البته برخی از ورزشی های گذشته نیز که کارنامه موفقی در ورزش نداشته اند، هم این روزها می خواهند نشان دهند که حضور آنها باعث گرم تر شدن تنور انتخابات می شود، غافل از اینکه آنها به دلیل عملکرد اشتباه خود در گذشته نه تنها طرفداری ندارند، بلکه حضورشان در ستادها، بنوعی ضد تبلیغ هم به حساب می آید. همان هایی که به جای اینکه گذشته کاری خودشان را به رخ این و آن بکشند، از دیگران خرج می کنند! همانهایی که به جای آنکه حرف منطقی بزنند، حرف های احساسی به زبان می آورند! همان هایی که به جای بیان راهکار نبش قبر می کنند و … ورزشی که تا به امروز در میان بیانات کاندیداهای محترم کمترین سهم را داشته است و بعضا انگار نه انگار که همین ورزش باعث شادابی و نشاط در جامعه می شود و تاثیرگذاری آن فراتر از حد تصور است! و…
بپذیریم، تا وقتی که این تفکر به یک باور در نزد دولتمردان تغییر نکند، آش، همان آش است و کاسه، همان کاسه! وقتی نگاه دولتمردان ما به ورزش چنین نگاه دم دستی است، نباید انتظار داشت که از درون آن نگاه، وزیر قدرتمندی برای ورزش بروز و ظهور کند! نباید انتظار داشت که اختیارات وزیر ورزش به اندازه ای باشد که بتوان از آن انتظار تحول داشت! و نهایتا هم وضع همانی می شود که سالهاست وجود دارد! بدون شک رئیس جمهور آینده دغدغه اولش ورزش نخواهد بود، و همین طرز تفکر عاملی می شود تا برای انتخاب وزیر ورزش آن وسواسی را که برای انتخاب وزرای دیگر از خود نشان می دهند، نشان ندهند، که این عدم وسواس نتیجه اش همانی خواهد شد که سالهاست بر ورزش کشور حاکم شده و عملا تاثیرگزاری را از آن گرفته است!