دولت چهاردهم و ماموریت غیر ممکن در ورزش!

اوضاع آشفته ورزش ایران در آستانه برگزاری مراسم تنفیذ رییس جمهور و آغاز به کار دولت چهاردهم، نگرانی های زیادی را به وجود آورده است.
کیومرث هاشمی وزیر فعلی که سال گذشته ظاهرا برای اصلاح و آبادی ویرانی های حمید سجادی در دو سال اول دولت سیزدهم به سئول رفته است، نومید و ناتوان چشم به درب ورودی اتاقش دوخته تا کار را تحویل وزیر بعدی دهد. او نه خواست و نه توانست وضعیت ورزش ایران را سر و سامان دهد! اخباری که پیرامون ورزش ایران و به ویژه فوتبال شنیده می شود نه تنها دلگرم کننده نیست که بذر یاس را نیز در دل دوست داران ورزش می پاشد. فوتبال ایران غرق در فساد شده و هر روز تشت رسوایی بکی از دست اندر کارانش می افتد. تا جایی که اگر بهانه و مصلحت اندیشی هم‌زمانی بگیر و ببند مفسدین فوتبال ایران با انتخابات ریاست جمهوری نبود سرعت افشای حقایق تلخ رخ داده در این رشته و رسوایی سود جویان و منفعت طلبانی که مانند زالو خون پرطرفدار ترین ورزش ایران را می مکند کاهش پیدا نمی کرد. در طول سه سال گذشته هیچ یک دو وزیر ورزش کابینه سیزدهم حتی یکبار برای دل‌خوشی علاقمندان به فوتبال هم که شده رییس پر حاشیه و جنجالی این فدراسیون را مورد باز‌خواست و مؤاخذه قرار ندادند! مهدی تاج که با افتضاح به بار آورده در قرارداد ویلموتس دچار مشکلات خلق الساعه قلبی شده و کناره گیری کرده بود چگونه دوباره به فدراسیون برگشته و همان راه و روش قبلی را در پیش گرفت؟! حقیقتی که دیگر نمی‌توان آن را انکار کرد این است که مافیای دلالی و قمار با قدرت تمام زمام فوتبال ایران را در دست گرفته و در حالی که هنوز توان و یا به عبارت دیگر میل و اراده به کار گیری سیستم کمک داور ویدیویی را نداریم، شاهد آن هستیم که برخی باشگاه ها مبالغی حیرت انگیز و چند صد میلیارد تومانی را برای جذب بازیکنان بی کیفیت و بنجلی هزینه می کنند که قیمت واقعی‌شان به یک میلیارد هم نمی رسد! در فوتبالی که به جرأت می توان گفت فاقد حتی یک ورزشگاه مجهز و استاندارد در قواره های بین المللی ست عقد چنین قرارداد های وحشتناکی با چه نیت و انگیزه ای صورت می گیرد؟! آیا این ارقام و اعداد واقعا پرداخت می شود یا صرفا در قرارداد ها قید شده و پیش زمینه شکایت و گرو کشی های بعدی می شود؟! وضعیت ورزشگاه آزادی را ببینید؛ استادیوم خسته و نا آماده شهر که یکی دو سال پیش کارشناسان از آن به عنوان مترو پل بالقوه یاد کرده بودند، امروز حتی شرایط میزبانی از تیم ملی را هم ندارد! ورزشگاهی که اعتبار و آبروی ورزش ایران بود اما با اهمال کاری های صورت گرفته در شرکت توسعه و تجهیز می رود که به خاطره ها بپیوندد! معاون ورزش قهرمانی وزیر کسی ست که در انتخابات رشته تخصصی خود دو و‌میدانی تنها سه رای آورد! چنین فردی که حتی بین هم رشته خود مقبولیتی ندارد، چگونه می تواند قدمی در راه حل مشکلات متعدد ورزش ایران بردارد؟! از والیبال چه بگوییم که از آن تیم پر آوازه و قدرتمند به تیمی رسیده ایم که زنگ تفریح ژاپن و سایر تیم های نچندان مطرح دنیا شده است. در‌چنین‌ وضعیتی المپیک رفتن باز هم آرزو و خیال برای ما خواهد بود.جالب اینکه مصطفی کارخانه یکی از عاملان عقب‌گرد این رشته را به عضویت هیات مدیره باشگاه استقلال در آورده اند!!! در بسکتبال حرفی برای گفتن نداریم و سال ها از آخرین قهرمانی مان در قاره کهن می گذرد. تنیس مان به گروه سوم دیویس کاپ سقوط کرده و دو و میدانی که بعضا به مدال هایی در سطح آسیا و حتی نقره احسان حدادی در المپیک هم می رسید حالا گزینه کسب مدال در میادین مهم بین المللی هم ندارد.
جودو ایران بعد از رفع تعلیق، همچنان در حسرت کسب حتی یک مدال برنز از مسابقات آسیایی ست! در وزنه برداری سهراب مرادی و کیانوش رستمی قهرمانان المپیک ۲۰۱۶ مان را خانه نشین و منزوی کردیم تا کسب مدال المپیکی در این رشته همیشه مدال آور به اما و اگر ها گره بخورد.
کسی می‌داند که چه بر سر جواد فروغی قهرمان تیراندازی المپیک توکیو آورده اند که حتی سهمیه پاریس را هم نتوانسته است کسب کند؟!
فوتبال‌مان شکست پشت شکست را تجربه کرده و اگر برخی نتایج فوتبال ساحلی و فوتسال را که همچنان برتری نسبی خود برابر حریفان آسیایی را حفظ کرده اند کنار بگذاریم، در تمام مسابقات مغلوبی تمام عیار برابر رقیبان بوده ایم! در دو چرخه سواری، قایقرانی، شنا، اسب دوانی، بوکس، کاراته، و … پیشرفتی که نداشته ایم به پس رفت هم دچار شده ایم! در دوران سیاه زعامت حمید سجادی و متعاقب آن‌کیومرث هاشمی بر ورزش ایران روند تغییر تابعیت ورزشکاران ایرانی سرعت گرفته و بسیاری از قهرمانان ایرانی برای تحقق رویا های خود راهی کشور های دیگر شده اند این مهم در بین شطرنج بازان ایرانی نمود بیشتری داشته است. هزینه های ورزش در ایران به شدت افزایش یافته به طوری که خانواده های زیادی به واسطه عدم توان تامین هزینه های گزاف، قادر به حمایت از فرزندانشان نیستند! بهره برداران از اماکن و مجموعه های ورزشی بعضا شهریه هایی وضع می کنند که در بضاعت همگان نبوده و همین امر موجب دور ماندن بخش مهمی از جوانان و‌نوجوانان مستعد و آینده دار از ورزش شده است. نهایتا اینکه کاروان ورزشکاران ایران برای حضور در المپیک ۲۰۲۴ را چهل ورزشکار و نود همراه تشکیل می دهند! حضور این تعداد همراه در حالی که به جز کشتی گیران آزاد و فرنگی، و تا حدودی تکواندو، کاراته و وزنه برداری سایر رشته ها شانس زیادی برای کسب مدال و ایستادن روی سکوی المپیک را ندارند، آیا منطقی‌ست؟!